Allen zijn we opzoek naar iets om het alledaagse leven beter te begrijpen, te verstaan. De menselijke geest is ondoorgrondelijk. Toen mijn ex vertrok acht jaar geleden op de plek waar ik me nu bevind en nooit meer terugkwam, stopte ik met dromen. De mijmerij van nog ongeschreven bladen helpt niet altijd. Het zorgt er wel voor dat je jezelf nog meer afvraagt over het leven zelf. Waarbij tijd een belangrijke factor is, om de dingen in een ander perspectief te plaatsen, om zaken los te laten, om terug je zelf te (her)ontdekken. Tijd heelt alle wonden, zegt men. Wie dat zegt, heeft niks beters te doen. Ik heb geen geduld denk ik. Geduld is tijdsverlies. Als je voor iets wil gaan, moet je het nu doen en niet langer wachten. Spijt komt altijd na de zonde. Een zonde in deze moderne tijd bestaat niet langer. Iedereen doet maar wat, moddert aan in deze eindeloze poel van mogelijkheden die we voor onszelf hebben geschapen. Relaties zijn niet meer wat ze zijn geweest. We stellen onszelf de vraag wat de ideale relatie is en ik zie alleen toe op mensen die in een vacuümverpakking leven uit de Delhaize. Sommigen gaan naar de Aldi of de Lidl, in Nederland hoor je bij C1000 of Albert Heyn 'twee halen, één betalen' . De verborgen verleiders maken je kop goed gek. Ik studeerde zelf cum laude af met het bedenken van verborgen verleiders. Ze zijn de 'hidden persuaders van de eenentwintigste eeuw', lees ik op internet. Het zijn ook manusjes-van-alles met een zucht naar erkenning. Vooral in Vlaanderen zijn we zo ge-Dag-Allemaal-iseerd, dat wereldnieuws slechts een schijnwerkelijkheid is. Wat houdt mensen bezig, vraag ik me af.
Toen ik gisteren skypete met een oud-medestudent die verdacht veel op Joaquin Phoenix lijkt en me wist te vertellen dat hij inmiddels al twee dochters heeft van zeven en vier, die hem 'gewoon waren overkomen', stond mijn hart even stil. Als ik lesgeef en ik hoor kinderen klagen dat ze geen zin hebben om in het weekend huiswaarts te keren omdat ze met tien zijn, (hun vader en moeder zijn gescheiden, ze hadden zelf drie kinderen, hun vader heeft een nieuw lief, hun moeder ook en beiden maakten ze nog eens een nieuwe loeder bij een ander), dan breekt mijn hart. Die kindertjes zijn soms nog zo onschuldig, nog zo onwetend over wat de toekomst hen brengen zal. Hun onbeschreven blad is al besmeurd met oliedrek waarbij een vloeipapier of Kleenex geen soelaas biedt. Wat zijn we toch zwakhoofdige mensen. We staan alle dagen op, eten wat, gaan werken om onze zoon of dochter naar school te kunnen laten gaan, zorgen dat we kunnen afbetalen, komen thuis, al dan niet alleen, eten terug wat, kijken zappend naar het bakske, dommelen in slaap voor het laatavondjournaal, facebooken met onbekenden, skypen met vergeten vrienden. En zo gaat het maar door, draait de wereld rond. In Afrika heerst grote droogte. Onze wateren zijn vervuild. Landen hebben geen geld, geen regering, zelfs de Vlaamse priesters zijn ontrouw aan vadertje staat. We maken ons al zorgen als de internetverbinding is weggevallen. Of er nog genoeg geld over is om te kunnen genieten van een twee-daagse vakantie in de Ardennen. Ik vraag me af wat Matthijs Van Nieuwkerk nu doet in zijn vakantie, terwijl de wereld door draait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten