Internetdaten

In de hoogtechnologische vooruitgang van vandaag is één ding onvergetelijk geworden bij een hele generatie jonge mensen, het 'internetdaten'. Geloof me, het is best beangstigend te weten dat je mensen kan 'googlen' over de hele wereld en een hele resem informatie kan vergaren over alles wat je zoekt. In een handomdraai krijg je een volledige uitleg op een computerscherm in alle mogelijke kleuren en beelden. Het is een beeldcultuur geworden. Zij die schrijven horen niet in deze wereld lijkt me dan. Ook al werd ik opgevoed met beelden, het internetdaten lijkt alles te omvatten wat een mens zoekt die alleen is en op zichzelf is aangewezen. Maar het is een grote desillusie als je ervan uitgaat dat iedereen met dezelfde motieven zich inschrijft op een datingsite. Zo schreef ik me vijf maanden geleden in op een datingsite, waarbij je eerst een hondertal psychologische vragen moet beantwoorden om je 'profiel' aan te maken. Ik deed het op aanraden van een vriend, die vond dat ik als schrijfster het internetdaten zeker eens moest uittesten. Zo gezegd, zo gedaan, na twintig minuten heb ik een account op een datingsite. Vrijwel meteen krijg ik een berichtje in mijn mailbox. De mannen die me mailen en me hun msnadres geven met de vraag of ik hen toevoeg hebben de meest vreemde namen, gaande van stripfiguren zoals Kuifje en Nero tot filmhelden zoals Zorro, Spiderman en James Bond.

Na wat chatsessies die van dagen, tot weken, tot maanden duren, besluiten we een date te wagen. Over het hoe en het waarom ik dit onderneem, daar probeer ik niet aan te denken. Het voornaamste is dat ik weet dat ik opensta om nieuwe mensen te ontmoeten, waarmee ik hopelijk een leuke tijd mee kan beleven en die me inspirerend aanzetten om nieuwe dingen te ondernemen. Een goed verhaal zit in iedere man die ik ontmoet, maar helaas moet ik toegeven dat net iets te veel van de dates die ik onderneem uitdraai in een eenzame rit in de auto huiswaarts waarbij ik mezelf de vraag stel wat ik aan de avond heb gehad. Hoe hun schuilnaam hun karakter typeert, daar kan ik ook nog iets uit leren. Ik hoor ze klagen, zagen, zeuren over hun eenzaamheid, terwijl ze dit verdoezelen door glimlachend een zekere hoeveelheid alcohol naar binnen te werken en daarenboven hun totaly-not-done verhaal te aanhoren hoe hun exen hen in de steek lieten.

Nee, ik ben erachter, het internetdaten is totaal niet aan mij besteed. Ik heb het er volledig mee gehad. Het lijkt me ontzettend artificieel om zo contact te leggen met voor mij onbekenden en hun hele hebben en houwen te moeten aanhoren. De ergste loeders die me op mijn zoektocht naar inspiratie leiden, zitten aan de anti-depressiva, hebben alocholproblemen, bindingsangst, verlatingsangst of zijn gewoon opzoek naar een lekker potje seks. Nog maar te zwijgen over die met sociale handicaps, die enkel kunnen spreken wanneer er een computerscherm tussen ons beiden zit. Ik zou natuurlijk mezelf niet zijn, mocht ik daarna niet aan zelfreflectie doen en erachter komen dat ik misschien zelf niet altijd goed weet wat ik wil, wat ik zoek in een man, laat staan te weten hoe die eruit moet zien. Nee, het moet gezegd zijn, het internetdaten is voor een nieuwe generatie mensen, die het blijkbaar moeilijk vinden om te communiceren. Laat dat nu net de contradictie zijn wat een datingsite poogt te behalen. Geef mij maar een man die niet te verlegen is om een vrouw aan te spreken op een alledaagse plek en het over alledaagse dingen kan hebben. Jammer genoeg, kwam ik dat nog niet tegen. Ook niet via internet, hét communicatiemiddel dat mensen over de hele wereld dichter bij elkaar moet brengen. Waar is de goeie ouwe tijd, vraag ik me dan af, wanneer de mannen nog de vrouwen het hof maakten. Het feminisme zorgde daarvoor, hoor je dan van het ander geslacht. Ik vind het bullshit, mannen moeten jagen en alsjeblieft, laat ze nog eens mannen zijn, ze mogen van me.