Telefoon

Vandaag werd ik wakker gebeld. Hoe het komt dat mensen altijd willen bellen wanneer je eens hebt besloten uit te slapen, het blijft me een raadsel. Ik word anders nooit gebeld. Blijkbaar alleen op vakantie en dan nog in de ochtend. Balen is het. Als ik in België ben word ik vaak wakker geschud door daverende vrachtwagens die mijn huisje passeren of ronkende motoren van de uitlaat omdat de auto's in file, bumper aan bumper aanschuiven. Ik woon er op een drukke baan, een doorgangsweg van de ene stad naar de andere. En is het geen file, dan haalt de buurvrouw het in haar hoofd om woorden te produceren die uit het prehistorische tijdperk stammen, die al het filegeraas zouden overstemmen. Waarop haar kindertjes spontaan hun melk verliezen, onverhoeds met luide trom dingen laten vallen. Waarom ik haar spraakwatervallende kreten en jammerklacht hoor produceren, is vast omdat ze een rotjob heeft. Ze had waarschijnlijk niet nagedacht toen ze kindertjes kocht en de melk hierdoor zuur in haar en hun mondjes smaakte.

Gelukkig bevind ik me nu in de Provence, waar de lavendel heerlijk ruikt en enkel de zoemende bijen je doen hunkeren naar verse artisanale honing die op de geitenkaas smelt. Geen krijsende buren, geen huilende kinderen, geen adembenemende uitlaatgassen, maar pure rust. Rust. Behalve die van de telefoon, die ik niet kan afleggen of ik heb geen internetverbinding. Toen ik de telefoon opnam bleek het Brigitte te zijn.

'Brigitte Bardot?' flitst het door mijn hoofd. Nee, het is Brigitte uit Oostakker die samen met haar man besloot in Zuid-Frankrijk te gaan wonen. Dat ze gelijk hebben, ze weten wat goed leven is. Of ik zin heb bij hen langs te gaan? Tuurlijk, voor de apéro en een drie-gangenmenu potverteer ik heel graag mee. Ik neem een duik in het zwembad en ben helemaal wakker. Klaar voor een nieuwe dag. Terwijl ik dobberend op mijn rug in het water lig denk ik aan de telefoon. Waarom hij nooit belt, hij die mijn gedachten zo vaak in de ban hebben gehad de afgelopen weken, daar wil ik niet over nadenken. Ik draai me om en duik naar de bodem van het zwembad. Als ik uit het zwembad stap, hangt de middagzon al in de bomen. De wachtende vertedering is al helemaal weggeveegd. Ik laat de zon, de pareldruppels op mijn huid verdampen.