Nuit de folie

Ze zit op het terras van 'Bistrot de la Place', één van de weinige bars die een Zuidfrans dorpje rijk is. Twee meisjes, Julie en Carmen zingen samen met Laurent nummers uit verleden tijden. Ze staan op een podium onder twee platanen, die worden verlicht met spots naar hun takken met groene bladeren. Ze zijn allen gehuld in rode en zwarte kledij. Ze ogen Zuiders.
Op het plein voor het podium, komt jong, oud, grijs, blond, rost, bruin en zwart samen. Allen dansen ze, lachen ze, maken ze plezier terwijl 'Banana Split na na na na' uit de boxen galmt. Terwijl de muziek omslaat in 'Life is life' en de ober met een Havannasigaar een koffie voor haar neerzet op het tafeltje, kijkt ze naar de mensen om haar heen. Kinderen draaien met hun handen, klappen elkaars handen tegen elkaar.
Een jongetje van een jaar of acht of negen, heeft een zwart voetbaltruitje aan met witte strepen op de mouwen en witte letters op zijn borst die 'Marseille' lezen. Een grijze zeventiger met een veel te grote bril op zijn neus, neemt zijn vrouw bij de hand en swingt haar in het rond op een nummer van de Bee Gees. Dit lijkt haar zoveel mooier dan de drukte van de Gentse Feesten die al in de kast is opgeborgen.
Lokale bewoners kussen elkaar, Madamme Bertolli haarzelve heeft haar zelfgebreide poncho om haar heen geslagen en een mand rondom haar arm. Ze neemt plaats naast haar en klinkt samen met vriendinnen witte pastisglazen tegen elkaar. Swingende heupen van niet zo jonge mannen meer ziet ze naar links en rechts bewegen. Dit dorp leeft en ze maakt er deel van uit. Zo op een vergeten zaterdagavond omstreeks half elf.
'Freak out, le Freak, c'est chiq' zingen Julie en Carmen in hun zwarte loszittende broeken en rode topjes. Uit volle borst zingen ze verder 'they do it night and day...'
Een hond maakt kringetjes rondom haar heen. De hond is hondstrouw, zij ook. Ze voelt zich alsof de radio zich visualiseert voor haar ogen. Het merendeel van de gasten freaken-out op hun tempo, op hun ritme van de warmte die nog tussen de platanen hangt.
Als slangen bewegen de zingende meisjes hun hoofd naar rechts en links, terwijl hun handen en heupen de andere kant opschudden.
Het handgeklap gaat door. Nu is het de beurt aan Claude François met 'Alexandra, Alexandrie'. Het jongetje met zijn zwart voetbaltruitje aan geeft een kusje aan een meisje met een hoepelrokje aan. Ze bloost en haar bruine krulletjes gaan nog meer krullen, terwijl ze giechelend samen weglopen achter de platanen die op het plein staan. De mistralwind is gaan liggen. Kleine kinderen kijken net boven het podium uit met een bengelend voetje, waar de zangeresjes hun best doen om hen te entertainen.
'I need some hot stuff, gotta need some love tonight.'
Hier is niks dan liefde voor haar. Al deze mensen zijn zo mooi om naar te kijken, zelfs in al hun eenvoud ziet ze niks dan gelach en blije gezichten. Ze wordt er zowaar zelf vrolijker van en bestelt een fles roze champagne.
'Nuit de folie', zingt ze helemaal uit volle borst mee. De gekke nacht is begonnen. Daarna hoort ze 'Sweet dreams are made of this, travelled around in the seven sees.'
Haar zeven zeeën heeft ze al gezien. Deze momenten zijn goud voor haar waard. Een moment waarop iedereen op dat kleine plein, ergens in Zuidfrankrijk, beseft dat ze allen opzoek zijn naar iets en toch niks nodig hebben. Houdt je hoofd rechtop, beweeg door, vertellen haar de woorden van het lied. Ze laat zich meevoeren op het ritme van de avond van het leven, de weg ligt open.
Ze gooit haar armen in de lucht en danst in het rond. Ze is vrij en ze leeft. Ze geniet ten volle van het leven zoals het zich aan haar aandient. Zonder toeters en bellen, maar de muziek zorgt ervoor. 'Who am I to disagree... sweet dreams are made of this.' En even, is niks anders meer nodig dan het besef dat zij gelukkig is.