Woorden

Laat ik het eens over de kracht van woorden hebben. Die is in mijn leven gigantisch. Mijn oren tuitten daarnet en dit keer niet van de telefoon. Ik las ze in een chatgesprek. Ik lees ze op vrienden hun Facebookaccounts: woorden. Hun 'statussen' (alleen al het woord), zijn verschrikkelijk soms. Het zijn zelfs geen gedachtenpoepjes, het zijn spijkers met stompe ingeslagen hoeken. Sommige woorden bevatten alle krachten die nodig zijn om iets te doen bewegen. Anderen woorden zijn zielloos, dralen in het rond en lossen op tot niks dan stof.
Hij heeft het over een creatieve impasse waar hij inzit en voelt zich ontspoord. Hij heeft last van een writers' block. Ammehoela. Alsof hij boeken schrijft, pfff.
Hij denkt zijn woorden, maar schrijft ze niet neer.
Spreek me niet over de liefde die in grootspraak ligt, gebruik geen grote woorden als een klein gebaar volstaat.
In het nieuws vertelt Martine Thange dat de autowegen naar Zuid-Frankrijk roder dan rood zijn. Dat moet me nogal een feestje zijn hier. Ik hou het feest alleen staande. Ik hang slingers op en ballonnen in mijn gedachten. Ik open een fles roze champagne en rook een Marlboro lights, terwijl Serge Gainsbourg uit mijn muziekboxen galmt.
Iemand anders spreekt me over de eenzaamheid die hij bij me voelt. Ik ben niet eenzaam, ook al zit ik alleen, schrijvend aan een boek. Dat plot is af, ik schreef het uit met de hand. Ik zoek alleen nog een goed vertelperspectief. Daarom schrijf ik hier. Het leert me schrijven. Het leert me mijn hersenspinsels helderder te formuleren. Ik moet mijn woordenschat uitbreiden. Ik moet de was ophangen. Ik moet antibiotica slikken. Ik moet helemaal niks.
Jij ook niet schat, je moet je vrij voelen. Genieten! En niet denken, ik schreef het al, dat is goed voor schrijvers, daar dienen ze voor. Ook al waan je je een schrijver, je bent er geen. Je bent de stem die ik hoor fluisteren. Spreek ze uit die woorden, straal kracht uit opdat ze naar je terugkomen en je niks dan goeie dingen mag brengen. Soms hoeft een mens niet te denken, maar gewoon doen. Doen waar je je goed bij voelt, waarbij je al je zintuigen voelt trillen. Waar je jezelf kan zijn.

Een vriend van me zit in Egypte. Hij leerde een meisje kennen met een prachtige naam Luna Puente, een Mexicaanse schone met bruin krullend lang haar op haar schouders. Luna woont in Arizona en zit in een rolstoel. Ze kan niet meer lopen. Evenwel voegden zij elkaar toe op Facebook. Daar gaan we weer, dat monsterlijk sociaal netwerkgeval. Daar waar mensen connecteren, zij die schrijven, spreken en fluitsteren. Daar waar woorden in een virtuele wereld hangen, waar jaloerse paranormale kerels met gaves zijn. Daar waar mijn Egyptische vriend een vriendin aan de andere kant van de wereld 'toevoegt' aan zijn woestijn en zandkleurige dromen. Ze houden beiden niet van de hitte, die is voor hen al langer kleurloos en oninteressant. Ze verlangen naar water, naar verkoeling en niet naar dor geel zand. Hij rijdt een kameel en voelt zijn lichaam door elkaar schudden, zij rolt zich voort in haar stoel die wiebelend over het duingras rijdt. Beiden voelen ze hetzelfde, hun woorden die ze delen, stillen hun pijn.
Op datzelfde ogenblik, zit hij in Griekenland op een eiland, hij die denkt aan mij. We delen allemaal hetzelfde, woorden. Woorden met veel betekenissen, terwijl een klein gebaar volstaat. Ik zou beter niet meer schrijven, veel zin heeft het niet, ik ben te laat. Ik ben te laat voor de trein van morgen, de radio speelt zacht. Ik had zo graag nog eens vertelt, wat jij met me deed, toen, in al zijn pracht. Ik schrijf dus niet langer woorden vanaf vandaag. Ik voel ze, ruik ze, proef ze en bemin ze. De grootste verleiders zijn zij die schrijven, ze raken je vanbinnen, in je hart. Ook al zijn ze ook maar mensen, -ik glimlach- wat had je dan gedacht? Ze hebben ook gevoelens, smart en een leven. Een leven dat soms anders is. Het is maar dat ze niks beters kunnen, dan jou vertellen, wat jij nodig had. Geen taboes meer, ik doorbreek ze allemaal. En niet in boeken, maar in dit verhaal. Kom dus in mijn armen en laat me jou omhelzen, jij, die me niks dan goeds bracht.