29 januari 2011

Mensen troepen bij elkaar. In Caïro komen vaders met zonen, nonkels, neven en familieleden samen, ze gaan de straten op. De helft van de meeste doorsnee families lijden al langer in werkloosheid. Sommigen zijn militairen. Ze legden eens een eed af om de president en het land ten alle tijden te beschermen. De meeste mensen voelen zich al langer verloren. Ze beseffen dat ze niks te verliezen hebben, werk hebben ze toch niet, geld is er ook niet in overvloed. Ze hunkeren allen al langer naar een verandering. Slechter kan het niet worden, denken de meesten. De wijsheid om te vechten voor hun eigen geluk dringt zich aan hen op. Woede in hun proces van verandering leidt tot extreme chaos in de stad. In de stad is het al eeuwen een drukte van jewelste. Egypte is het kloppend hart van het Midden Oosten. Als een tsunami zal dit escapisme tegen een overheersend regime zich over de wereld bewegen.

Ik voel me bijna moreel verplicht hierover te schrijven. Ik bevond me al vaker in het land waar de zon eeuwig lijkt te schijnen. De vrienden die ik er maakte zijn een voor een mensen die studeerden en hard werken om maandelijks rond te komen. Maar de rijken worden rijker en de armen worden armer. Overal. Een gezonde middenmaat lijkt bijna te vervagen. De balans naar een gulden middenweg is zoek. Er is geen gulden middenweg. Mensen zijn dualistisch. Soms overheerst het goede, andere dagen het slechte. These en anti-these vormen synthese, in alles. Het leven zelf is een broeikast van bacteriën. Het leven zelf vecht tegen ziekte waar eenieder soms mee wordt overvallen. Allen vechten we tegen de kanker die er heerst. Allen zijn we op zoek naar een beter leven, een leven waar we rust vinden, waar we in liefde kunnen samen zijn. Allen willen we gelukkig zijn. Maar waar geluk zit ook in de kleine mindergoede dingen des levens. Soms vallen de ‘schellen’ letterlijk van onze ogen. Een mentaliteitsverandering is meer dan nodig.

In Caïro zijn de communicatiemiddelen uitgeschakeld. Ik vind dat heel erg. Zonder communicatie kunnen we niet tot verandering komen. We zijn communicatiewezens. We schrijven, dichten, maken muziek, schilderen en tekenen om onze gevoelens kenbaar te maken aan de wereld hoe die zich aan ons opdringt. En ik ben gelukkig terug beginnen bloggen. Na een lange afwezigheid ben ik er terug Dames en Heren, om u te dienen, met nieuwtjes, leuke verhalen en vooral veel liefde. Ik wens u een fijn weekend toe. De wereld draait verder, het moet niet gekker worden. We zitten er midden in en we slaan er ons wel door. Ook deze dingen gaan voorbij. Ook in België, ons kikkerland is nog steeds geen regering. Er wordt altijd veel beloofd, gepraat en gezeverd, maar enige actie ontbreekt.
Ik geef het toe, ook ik zie af van onverschilligheid jegens een bepaalde problematiek. De complexiteit waarin een mens zich soms kan bevinden, ongeacht zijn eigen wil is groot. Vroeger dacht ik dat je alles zelf in de hand had. Maar niks is minder waar. Soms zit je middenin een roes van emoties, die al begon toen ik hier begon te schrijven. Maar ik neem me dus voor terug te schrijven. Niet alleen voor u, maar ook voor mezelf. Want schrijven, heeft alles te maken met liefde. En liefde is genieten, zo schreef de Hedonist.