Crooner

Het moet niet gekker worden. In deze eenentwintigste eeuw, waar gehuwde mannen scheve schaatsen rijden, vrouwen alleen kinderen op de wereld zetten, jongeren geen waardegevoel meer hebben en waar voor laatstgenoemden comazuipen, magerzucht en zelfmoordneigingen schering en inslag zijn, mijmer ik terug naar lang vervlogen tijden. Ik geef het toe, met momenten voel ik me zes jaar, op andere momenten zessenzestig. Vandaag voel ik me oud.
Ik dacht vroeger wanneer mijn grootouders zeiden: 'In onzen tijd was dat veel beter,' dat ze zeurden, dat het oude mensen waren die op het eind van hun leven waren gekomen en terugkeken op hun eigen vervlogen herinneringen.
Nu ik zessenzestig ben, versta ik ze. Vooral wanneer ik muziek hoor uit mijn jonge jaren nemen mijn gedachten een sprongetje met me in de tijd. Wanneer ik Dean Martin, Frank Sinatra, Bing Crosby, Paul Anka, Neil Sedaka & Andy Williams hoor zingen, denk ik na over die tijd. Een tijd toen Apple en Blackberry fruitsoorten waren en geen hippe technologische snufjes. Mensen annuleren reizen via e-mail, verbreken relaties met een sms, overtuigen anderen van hun gevoelens via You-tubefilmpjes, kopen en verkopen hun hele hebben en houden op E-bay. Het zijn eenzame tijden waarbij de informatiestroom ons hoofd alleen maar voller maakt.
Ik vraag me af of er nog mannen zijn die net als Dean, Bing, Frank, Paul & Co de fijngevoeligheid hebben om vrouwen het gevoel te geven dat ze vrouw zijn, dat ze geweldig zijn. Ze zongen met zo een schoonheid over de dingen dat ik het warm krijg vanbinnen. Frank stond in de rij te wachten om met haar te daten, Paul stuurde rode rozen naar een blue lady, Dean kleurde de sterren in de nachtelijke hemel met that's amore en beloofde haar niks, alleen maar liefde en Bing droomde op zijn jacht over true love.

Weinig heeft het te maken met romantiek, het laat het bloed sneller in onze aderen stromen, het voelt als een kus, zo vluchtig en zoet dat je die wil inpakken in een doosje, met een strikje errond, zodat je die zou kunnen bewaren en openen op een regendag. Ik maak mezelf wijs dat dit mijn leven is, met geen spijt of mijmering naar verloren liefdes, maar dat een Dean, Bing, Paul of Frank in de struiken verscholen zitten. Ik hoor ze ruisen in het struikgewas. Ik hoor ze fluisteren in mijn oren wanneer de vlindertjes vliegen. De lavendel staat blauwer dan blauw, de krekels geven me als aanloop een concert van jewelste, het water voelt bevrijdend aan, de champagne staat klaar om gedronken te worden. Zing mannen, laat het feest beginnen! Ik gooi het laken van ouderdom van me af, klaar om weer fris en jong te zijn, klaar om als hedonist de dingen te verwelkomen, die niet langer in de helaasheid zijn. Ik trek mijn mooiste jurkje aan met punthakken en stift mijn lippen rood. De Rolls Royce haal ik van stal om de Provençaalse bergen te bereiden. De grammofoonspeler laat big band horen, terwijl ik met leren handschoenen achter de cabrio plaatsneem en ik mijn Jacky Kennedy zonnenbril op mijn neus zet, op weg naar het zuiden, daar waar de zon altijd schijnt.