Denkt u wel eens na over een weekendje weg? Even weg uit de dagdagelijkse sleur die soms een ommetje met u lijkt te nemen? Even weg van gezeur, buren, lawaai en wegenwerken? Ook al lijkt u dat een moeilijk gegeven, toch is het heel makkelijk. Een chambres d'hôtes in de Ardennen kan soelaas bieden. Ik ken er één die een ware inpsiratiebron is voor iedereen die graag reist, geniet van gastronomie, houdt van cultuur en waar boeken de rijkelijk gevulde boekenkasten sieren. Om nog maar te zwijgen van de rustige bosrijke omgeving en de uitstraling van het Art Nouveaugebouw waar u een waar gevoel van vertrouwen krijgt, dat doet terugdromen aan sprookjes met prinsen en prinsessen. De chambres d'hôtes waarover ik het heb, ligt in een deelgemeente van Durbuy, in Bomal-sur-Ourthe. De naam klonk me wat vreemd in de oren. Het was al eerder een hotel net na de oorlog, waar voordien een rijke Brusselse industrieel het gebouw liet bouwen dat dienst deed als tweede verblijf om met zijn familie zomerse vakanties door te brengen aan de oevers van de Ourthe.
Uiteraard moet ik het even hebben over de mensen die er kwamen, uit alle windstreken van de hele wereld gaat men op zoek naar dat ultieme plekje waar dromen werkelijkheid worden. Een koppel Japanners trouwde er, Canadezen die hun bossen in Europa wouden vergelijken, Amerikanen die zich rijkelijk laafden aan de Belgische bieren, Fransen die een familiaal onderonsje met streekproducten planden, Duitsers die op zoek gingen naar verborgen kunstschatten, Engelsen die droge humor uitwisselden, Vlamingen die elkaar terugvonden in eigen land en uiteraard Nerderlanders die partijtjes golf smaakten.
Over laatstgenoemden moet ik toch even wat kwijt. Het koppel dat de chambres d'hôtes uitbaat, daar moet ik oprecht mijn respect voor getuigen. En aangezien ik zelf drie jaar mijn hart aan een Nederlander had toevertrouwd, lijkt het me nog steeds een moeilijk te doorgronden volkje. Over de gemelijkheid en de eenzame nachten die mijn Nederlander me heeft bezorgd even buiten beschouwing gelaten, was vaak zijn zuinigheid en geldissues een eeuwig terugkerend discussieprobleem. Ik wil ook geen afbreuk doen aan de Nederlanders in het algemeen, maar toen ik daar verbleef en wou genieten van een romantisch weekend, was daar ook een koppel Nederlanders.
Twee avonden op rij, smaakte de wijn zoet en lachten we onze zorgen weg, het leek alsof we ware broeders waren en Vlaanderen even in Nederland lag of omgekeerd. Het koppel was net zo tevreden als wij en profiteerde van al het lekkers wat deze paradijselijke chambres d'hôtes ons te bieden had.
Ik kreeg het benauwd toen ik me in het salon bevond en toen onze Hollandse drinkebroeders wouden afrekenen. Ik hoorde hen klagen over te lage plafonds in de kamer, een te kleine badkamer waarin de man zich op z'n knieën had moeten wassen, te harde stoelen voor zijn kont om zijn boek te lezen, kortom, ik hoorde hen klagen en zeuren over allerlei futuliteiten die in mijn oren oprecht waren verzonnen. Het koppel wou de afrekening niet betalen en dong af op de vooraf vastgelegde prijs van hun kamer. Ik hoorde de eigenaars niet, ik hoorde enkel 'tering' en zinnen als 'krijg nou tieten' die deze op mij zo paradijselijke plaats besmeurden. Ik werd er intriest van. Ik luisterde naar hun afperspraktijken om toch maar niet te hoeven te betalen. Ik kon het niet aanhoren, mijn oren gingen tuiten en ik kreeg het er witheet van vanbinnen. Gelukkig was mijn Nederlander even in Stieg Larsson gedoken in de tuin en ik besloot zijn gezelschap op te zoeken. Toen hij me vroeg: 'Wat is er schat? Je kijkt zo bedrukt,' kon ik niks anders dan staren naar het groene gras met rozenstruiken. Ik antwoordde: 'Niks lieverd, is het spannend, je boek?'. 'Ontzettend,' glimlachtte hij en las terug verder. De Nederlandse woorden klonken me vaak als Chinees in de oren. Siberisch koud lieten ze me niet. Ik begon te schrijven en was blij dat ik even niet aan werk of andere bekommernissen moest denken. Ik prevelde in mezelf en schreef woorden als ontmoetingen, mensenkennis en gezelligheid op in mijn moleskine.
Ook al was ik even op reis in eigen land, deze ervaring had mijn blik verruimd, net zoals boeken dat doen als u niet in de gelegenheid verkeerd te kunnen reizen. En mijn inpsiratie werd alleen maar aangewakkerd in het niemandsland waar liefde heerst, waar overal mensen zijn die anders leven, denken en werelden ontdekken. Laat u zich dus niet van de wijs brengen en hou uw zintuigen scherp. Er zijn nog mensen die hard werken voor hun geld en ware liefde en gastvrijheid aanbieden in paradijselijke oorden, je hoeft er zelfs zo ver niet voor te gaan. Anders leest u maar een goed boek, die u doet dromen van nog te ontdekken oorden, zoals ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten