Schuld zonder boete

Schuldgevoel is een triest gegeven in deze tijden die overladen zijn met beelden van schone vrouwen, sexy mannen en schaamteloze reclames. U kent het vast wel, dat snijdende gevoel in uw hart dat u vertelt dat u met iets bezig bent, dat eigenlijk niet hoort.
Hij had het al als kleine jongen, toen hij op zondagochtend na de kerkdienst voorbij het dorpswinkeltje passeerde en enkele noten meegraaide vanuit de uitgastalde groenten- en fruitkisten bij het openstaande raam van de groentenboer. Sneller in pas lopend huistwaarts, met de noten die als stenen in zijn boekzak brandden om opgegeten te worden achteraan in de tuin, achter de heg, waar niemand hem zag. Even overviel hem een geluksgevoel waarbij hij gulzig de noten openbrak en de stukjes met zijn kleine vingertjes in zijn mond stak en oppeuzelde. Daarna toen het etenstijd was en hij met rooie wangetjes zijn karnemelkpap naar binnen werkte en eigenlijk geen eetlust meer had, hij naar boven zijn bed werd ingestuurd, waarbij hij treurend naar de tinnen soldaatjes op de vloer keek. Het verbeterde er niet op, toen hij zijn buurmeisje eens gadesloeg terwijl zij zich eens omkleedde bij het openstaande raam op een zomerse dag.
Hij schrok, toen zijn rechtervoet van de steen gleed en bijna door de heg viel met rozedoornen die zijn ontblote armen prikten. Zijn jonge knieën geschaafd en zijn handen afklopte met steengeruis en bladeren nadat hij was weggelopen toen dit geval zich voordeed. Hij slaakte een zucht en liet een traan, toen zijn moeder hem vroeg wat er was gebeurd. Ze bracht hem zelfs een glaasje ijskoude melk en petit beurre-kes toen hij troostend op de bank zijn enkele strips van Nero, Kuifje en Robbedoes doorbladerde.
Schuld overviel hem ook toen hij enkele jaren later eindexamen wiskunde moest afleggen en enkele formules in een verfrommeld papiertje had gedraaid in de zoom van zijn korte broek. Datzelfde gevoel overviel hem ook toen hij verliefd werd op een centerfold tijdens zijn tienerjaren en hij eigenlijk een vriendinnetje had waarmee hij af en toe eens flikflooide. Zijn hele leven lang had hij er moeite mee.
Hij kon maar niet doorzien, dat hij niet alleen was, met dit soort van emoties en dat hij eigenlijk een goed mens was. Dat zijn hart vervult was met schoonheid en dat het nastreven van zijn verlangens, al dan niet gepaard met schuld, hem wel eens verder kon brengen uit de verzwelgende poel van diepe rouw en zelfbeklag. Het was pas toen hij in een Engels essay van Michel de Montaigne de volgende quote las: 'In trying to make themselves angels, men transform themselves into beasts', dat hij wat rust vond in zijn geweten. Hij mocht dan wel ronddrentelen in dit bestaan met schuldige gedachten, een beest was hij niet. Hij had nog nooit iemand gedood, iemand doelgericht gekwetst of geschoffeerd, hij was een man uit de duizend, hij was een engel.
Nu hij is getrouwd, hij zijn eigen kinderen ziet en hun tekortkomingen, zijn gedachten hem soms aanzetten om terug zijn handen in onschuld te wassen wanneer hij een knappe vrouw ziet. Of wanneer hij Lady Gaga met provocerende girlpower een man ziet berijden in een muziekclip. Hij goesting krijgt wanneer hij Louis Paul Boons 'Mieke Maaikes Obscene Jeugd' herleest.
We lijden allen soms aan deze smartelijke gevoelens, terwijl we in wezen niet echt slechte mensen zijn. Zolang u maar goed bent van inborst, trouw bent aan uzelf en u uw eigen dromen najaagt in dit soms zo grijze bestaan. En laat dat denken maar aan de schrijvers over, daar dienen ze voor.