Zeemzoet

Toen zij eergisteren besloot een aantal ramen dicht te gooien, verwonderde zij zich over het aantal deuren die zich plots wagenwijd voor haar openden. Gedreven en vol levenslust kroop zij achter haar schrijftafel waar de tijd stil stond. Zij had het vermogen om haar fantasieën zo daadwerkelijk te visualiseren, dat haar dromen werkelijkheid werden.
In een vlaag van onrust die haar later als een warme mantel toedekte in volledige bezinning, had ze enkele spullen die haar hoogstnoodzakelijk leken meegenomen in een klein koffertje en vertrok naar Zuid-Frankrijk. De krekels floten er ononderbroken, de lavendel geurde blauw en violet als de hemel, vlinders fladderden rondom haar hoofd en in haar buik. Haar rijkdom zat in haar gedachten, in haar verbeelding en fantasie. Ze maakte reizen op nog niet ontdekte plekken en genoot daar met volle teugen van, het leek magie.

Hij zat in een klein kantoortje te puffen. Hij pufte vaak, nu en dan omdat hij het warm had en zweette, een andere keer omdat hij naar zijn gevoel zwaar werk deed en een enkele keer toen hij haar boek in handen kreeg.
Hij opende de door haar geschreven roman en voelde een tinteling op zijn rug, dat zijn schouderbladen streelde. Een zucht van erkenning blaasde in zijn gezicht. Naarmate hij zich het verhaal eigen maakte, steeg zijn lichaamstemperatuur met enkele graden Celsius. Vol onstuimig verlangen en een gevoel van niet meteen te plaatsen verbondenheid las hij verder. Terwijl zijn ogen over het blad gleden, voelde hij zijn hart gevuld worden met woorden die als balsem op zijn ziel inwerkten. Haar woorden gaven hem een geweldig gevoel, het viel bijna als een goddelijke gekheid op hem neer. Haar gedachten bezaten zo een sterke frequentie dat hij ze als het ware kon voelen naarmate hij de pagina's omsloeg en zich verder wentelde in hun liefdesverhaal.
Bij elke zin die hij prevelde werd hij haar en zij hem, ze vielen samen in een boek dat wel eens voor een totale levensverandering kon zorgen. Dat net zij de wereld konden veranderen was geen toeval, het universum spande samen en samen vielen zij. Toen zij wakker werden, stonden ze gewoon weer op en wandelden samen verder, hand aan hand.
Zij begrepen dat de tijd geen vat op hen had, ze zwommen in zeeën die niet waren bedoezeld door natuurrampen, ze vlogen over bergen en dalen die alle schoonheid bezaten. Ze stonden in het niets en van dat niks toveren ze alles om, om er iets van te maken, met kwasten vol kleuren schilderde hij haar in zijn gedachten. Hij voelde zich als een meester-kunstenaar die vol passie en overgave zijn kunstwerk voltooide. Toen zijn schilderij af was, stapte hij met haar het doek in. Met hun bonkende harten keken zij elkaar aan en dat gevoel vervulde hun hele lichaam. Hij kon haar zachte haren strelen, zij kon zijn sterke borstkas voelen, hij kon haar bips aaien, zodat ze dichter kwamen. Zij lachten en vreëen samen hun zorgen weg, ze deelden alles wat hen samen had gebracht. Zij gaven zoete woorden aan elkaar, omdat dat net het mooie was, het maakte hen voller en deed hen stralen het was geen offer, het waren gewoon gegeven daden. Zij leefden in overvloed van al het goede, ze wensten niks anders, zij kregen voorspoedig vertrouwen. Ze dansten samen in de kamer, zij in zijn armen, elkaar in het rond. En zo kwamen ze nader, niet tot een eind maar een begin, van wat slechts enkelen was gegeven om deze liefde te begrijpen, te delen. Samen straalden ze van geluk, ze deelden geheimen, ervaarden de hemel op aarde.

Toen ze opstond en de koffie pruttelde, besefte ze dat zij niet zomaar haar verhalen schreef, ze beleefde ze ten volle in haar gedachten. Hij las verder in haar boek en gniffelde heimelijk.