Autoramadan

Hier zat ik dan, gestrand op een domein van één hectare in la Douce France. De Peugeot Cabrio had het nog maar eens begeven. Er zijn slechtere plekken in de wereld om vast te komen te zitten. Ik zat hier al eens vast, toen de Eyjafjallajökull een boer liet en ons Europees luchtruim werd afgesloten. Spijt had ik er niet van. Ik moest tenminste niet gaan werken. Ik probeer de gedachte aan mijn werk te verbannen, want dat zit me hoog en al een lange tijd. Daarom dat ik begon te schrijven. Ook daarmee had ik al veel moeite in het verleden, de jaloezie en de engdenkenden waarmee ik tijdens een schooljaar word geconfronteerd is verschrikkelijk. Ook de gedachte dat ik in een land woon waar tsjeverij doordrenkt zit in de maatschappij, doet me kokhalzen. De menige bospoepende pastoor werd al doorgelicht in het nieuws in Vlaanderen de afgelopen maanden. Om nog maar te zwijgen over het onderwijsleven die gerund word door nonnen met kapjes op. Hun zwarte of blauwe kapjes zijn duivel voorspellend in mijn ogen. Ze getuigen van een niet zo fraaie levensvisie, waarbij ze hun kapjes gebruiken om met de mantel der liefde onfrisse zaakjes te verdoezelen. Het zijn de meest geveinsde maffiosibazen, waar the Godfather nog een poepje aan kan ruiken. Nu goed, ik trap alweer op mensen hun tenen allicht terwijl ik dit schrijf, maar ik trek het me niet aan. Ik ben nogal een voorstander om mensen in eigenwaarde te laten en de vrijheid van meningsuiting werd me maar al te vaak de mond gesnoerd in het verleden. Gelukkig leven we niet meer in de Middeleeuwen, hoewel ik moet toegeven dat toen ik een bezoekje bracht aan Jeruzalem vier jaar geleden, ik daar niet zo zeker van was.
Soit, de auto heeft het dus nog maar eens begeven en nu kan ik niet om eten. Gelukkig heb ik goeie buren, een automechanieker dan nog wel en een Zwitserse. Over de laksheid van de Provençalen, daar schreef Peter Mayle al menige boeken over. De auto is twee dagen binnen en ik hoop maar dat de vuile handen van de plaatstelijke garagist hem eens goed onder handen neemt, dat mag ie van me. Intussen moet ik dus nog maar eens geduld uitoefenen (ik haat geduld, dat is voor mensen die teveel tijd hebben), alvorens ik de stad in kan om inkopen te doen. Als die sufferd me niet kan helpen, zal ik hem eens onder handen nemen.
Intussentijd breek ik nog maar eens een eitje en geniet ik van films op MGM, gelukkig doet de tv het nog. Gisteren was mijn chat monddood, paranoia als ik ben, dacht ik al dat Facebook werd geleid door Islamieten, want gisteren begon de Ramadan. Vreemd soms hoor, als je even volledig op jezelf bent aangewezen. Je leert terug op een andere manier naar de dingen kijken. Ik besefte gisterenavond zelfs hoe Tom Hanks zich voelde in Cast Away, nog even en ik maak mezelf een Mr. Wilson, hoewel ik nog twijfel in welk materiaal ik die best maak. Ik heb geen bal.
Gisterenavond keek ik naar 'Lijmen/Het Been', de verfilming van Elsschots' boek met Mike Verdrengh en Koen de Bauw als Boorman en Laarmans. Schitterend hoe Alphons de Ridder het in die tijd al had over 'gebakken lucht'. De marketingprincipes dralen nog altijd rond hetzelfde. Ook de betekenis 'het been stijf houden', kreeg een heel andere bijklank in mijn gedachten.
En zo gaat dus nog maar eens een dag voorbij, in het land van melk en honing, waar de lavendel nog steeds heerlijk ruikt, de vogeltjes fluiten en de krekels hun lied zingen. Er hing een vers stokbrood aan mijn poort deze ochtend, ik voelde me zowaar echt verwend en begin al goed te wennen aan het idee om hier voorgoed te komen wonen. Ik wil niet terug naar België. Ik wil niet terug het gevoel, me elke dag naar mijn werk te moeten sleuren gewoon om geld te verdienen. Maar ik werk eraan, ik werk eraan. Er komt een dag, waarbij ik wakker word en glimlach naar alle dingen die op mijn weg komen. Er komt een dag waarbij ik zal overdonderen met wilde verhalen, of ben ik daar al mee bezig? Paniekerig roep ik al lang niet meer naar Mr. Wilson en ook de auto hoef ik niet echt. Het is goed zoals het is. Vanavond zijn er vallende sterren. Hier zijn elke avond vallende sterren. Ik blijf wachten, de temperatuur spreekt al langer van Duizend en één Nachten.