Medaillon

Het was al vijfendertig jaar geleden dat haar man was gestorven. Ze leefde in een Zuid-Frans dorpje die een honderdtal inwonders telde en ging elke dag een wandeling maken in de okerkleurige rotsen in het dal van het dorp. Ze herinnerde haar nog goed hoe ze vanuit Toscane naar Marseille was afgereisd toen ze achttien was en ze geen woord Frans kon praten. Ze leerde hem kennen op een Bal-musette begin jaren vijftig. Hij was piloot bij het leger, ze werden verliefd en vestigden zich nabij St-Christol zodat hij dagelijks proefvluchten kon maken voor het Franse leger. Ze stond er alleen voor toen haar man haar op achtendertigjarige leeftijd alleen achter liet met drie kinderen. Het had haar meer rimpels gegeven ronddom haar mond, maar haar glimlach was er niet minder door geworden.
In het dorp noemde iedereen haar Madame Bertolli, omdat ze zo leek weggelopen uit de reclame van de Italiaanse pastasauzen. Ze droeg een gebloemd jurkje, met zelfgebreide poncho en espadrilles.

Nu, had ze een gouden medaillon rond haar nek hangen, met daarin de foto van haar man en langs de andere kant een foto van Jezus. Die medaillon droeg ze dicht bij haar hart. Ze had wat met foto's. In haar cabanne stond dezelfde foto uit het medaillon, die met haar al eens wat had gedaan. Haar man stond erop met zijn militair pak aan. Het was een mooie man, hij leek op Frank Sinatra in zijn jonge jaren en hield een sigaar in zijn rechterhand. Telkens ze die foto bekeek, leek het alsof hij haar gedachten kon horen en zij de zijne. Ze dwaalde al verschillende keren rond op nachtelijke uren waarbij ze de slaap niet kon vatten en had al ellenlange conversaties met de foto gevoerd. Haar hart lag in die foto. Op een dag betrapte ze haarzelf erop dat het voeren van nachtelijke gesprekken met een foto misschien wel niet zo gezond was. Ze nam de foto van haar schouw, wikkelde hem in een lokaal krantpapiertje en gaf hem mee met haar oudste dochter. Maar toen ze de was ophing, toen ze haar Provençaalse wandelingen maakte naar le boulanger of l'épicerie, toen ze de vaat deed in haar kleine teil, telkens, sprong het medaillon van haar ketting. Zelfs toen ze naar de stad was geraakt en haar medaillon wou laten herstellen bij de juwelier, zelfs toen, net bij het binnenkomen van de winkel, lag de gouden medaillon op het bordes. Ze vertelde tegen de juwelier, dat haar medaillon in de wasmachine was terecht gekomen en dat de oude foto in kleine katoenbolletjes uit elkaar was gewassen. De juwelier bekeek het goudgele ding met een loep, haalde er een poetsdoekje over en zuchtte langzaam.

'En alles gaat goed met u, Madamme Bertolli?'
Ze glimlachtte uitbundig en pulkte wat met een draadje dat loshing aan de punt van haar poncho.
'Ik heb wat slaapproblemen de laatste tijd, ach ja, mijn hart is nooit meer hetzelfde sedert -mon mari- me heeft verlaten. Het is maar dat zijn foto me zo nauw aan het hart lag en dat vervelende ding de hele tijd zoek raakt. Gelukkig zie ik het altijd op tijd en vind ik het terug.'
'Een hart dat weg is, is altijd moeilijk terug te vinden, Madame,' vezelde hij.
Ze glimlachtte en zocht haar portefeuille in haar handgeweven mand.
Ze keek even rond en staarde naar de oude wandklok die vier uur sloeg. De juwelier nam een kartonnen doosje uit de la en stak haar medaillon erin. Hij prevelde dat ze hem niet hoefde te betalen, maar zei:
'Ik hoop dat u hart nu bij u blijft.'
Ik hoop het ook, zei ze in zichzelf en ging de winkel uit. Ze wandelde terug naar haar dorp en pauzeerde even langs de kant van de weg. Een vliegtuig vloog over de Colorado. Ze zwaaide naar het vliegtuig, maar het vliegtuig zwaaide niet terug. Het maakte een hels lawaai, het duurde maar heel even. Terwijl Madame Bertolli het doosje opende en het goudgele ding achterliet, daar op het bankje, waar ze even had uitgerust. De foto was er toch uit verdwenen en veel had ze er niet aan. Ze ging naar huis en maakte een verse pizza. En 's avonds toen ze in haar bed lag en staarde naar het plafond, prevelde ze een schietgebedje, opdat haar man, haar horen kon.