Ondertiteling

Ik ben zo zwak, dat ik bijna niet meer kan schrijven. Ik sta op, kleed me aan en ga op zoek naar een dokter. Mijn hoofd gonsde de hele nacht. En mijn linkeroor deed pijn toen ik op mijn zij lag vannacht. Vannacht lag ik alleen. Ook al namen mijn dromen me mee naar verlaten plekken, eilanden met palmbomen in de zon, ogen van hem, handen die mijn hoofd vastnamen. Soms ben ik monddood, zeker als ik me opsluit om te schrijven. Dan gebeurt het nog wel eens dat ik twee weken niet spreek. Nu kan ik dus ook niks meer horen volgens de dokter. Ik heb een oorontsteking. Acht witte tabletten moet ik innemen, zes dagen lang. Het is vast die Mistralwind geweest. Ook al zwom ik de afgelopen twee dagen niet, er was teveel wind. De warme wind waaide al mijn woorden weg. Jammer dat hij ook niet mijn gedachten met zich meenam, ik dacht gisteren, ik heb er teveel. Het leek wel alsof mijn hoofd in brand stond. Ik viel zelfs 's middags in slaap. Nu dus aan de antibiotica, alsof die Cold Turkey van gisteren nog niet genoeg was...
Wat ziet een mens toch af in zijn leven. Ook al las ik Charles Bukowski's Roll the Dice en bevind ik me letterlijk alleen met mezelf, ik wacht nog tot de goden komen.
Deed u dat wel eens, zo helemaal weg van de wereld? Je bijna als een kluizenaar opsluiten in het niemandsland waar niks dan goede dingen zijn en waar je volledig je ding kan doen? Je volledig toewijzen enkel op jezelf?
Het doet een mens goed hoor, ik deed het al heel vaak. Ik denk dat ik de afgelopen tweeëndertig jaar nog niks anders heb gedaan. En dat heeft niks te maken alsof je wil zeggen: 'Kijk; ik kan dat zonder twee handen', het heeft alles te maken met de drukte waarin we leven. Het maakt een mens soms oostindisch doof. Ook ben ik vrij normaal, ik lijd niet aan rare afwijkingen, misvormingen of vreemde uitslag, ik dacht dat ik een verhit hoofd had. Niet dus. Ik heb een oorontsteking. Dat is van al die fluisterende woorden van de afgelopen dagen. 'Zei u wat?' ik dacht dat ik u hoorde.
Niet dus. Het zal mijn verbeelding geweest zijn. Gelukkig luister ik nog naar de radio, als ik De Stem hoor, word ik blij. Niet dat ik anders niet blij loop, genoeg zorgen aan m'n hoofd. Het is maar dat ik bezig ben om alles te veranderen, alles, zoals ik het hoor. En dat is net nog maar eens goed, want ik luisterde teveel naar anderen. Ik denk ook vaak als je tiener bent, ben je steendoof, je luistert naar veel te harde rockmuziek, je denkt het leven is één en al rock'n roll. Als je een twintiger bent, gaat het al iets beter, dan studeer je, bewandel je wegen waarvan je denkt dat je er hoort. Als je dertiger bent open je je ogen, maak je je dromen waar. En als je veertiger bent, stel je je vragen, 'is dit het nou?', je gooit weer alles om, zodat je verder gaat. Ik wil nog niet denken aan de vijftigers en zestigers, daarvoor voel ik me net nog iets te jong. Ik ben maar wat blij dat alles nog voor me open ligt, dat ik kan leven zoals ik het wil, ik deed al enkele ramen dicht. De deuren waaiden open, ik zei het al, er is hier veel mistral. Ik denk maar dat ik moet gaan liggen, het is de antibiotica, die zit nu overal. Dus sorry als ik even niet zo dichterlijk ben, niet schrijf zoals het hoort. Ik leef nog verder in de wolken met mijn hoofd, hopelijk word ik niet doof.
Ik ken veel veertigers met huwelijksproblemen, ze lopen allemaal wat gek. Ik denk soms misschien hebben zij wat aan hun oren, want luisteren doen ze niet, ik geef hen nochthans veel raad. Het heeft allemaal te maken met hun huishouden en hoe dat gaat. Ze worden verliefd op iemand anders, ze weten niet wat gedaan. Ik zeg ze dan: 'Verliefdheid heeft alles te maken met nemen, je wil die andere de jouwe maken, tot je nemen zeg maar. Terwijl liefde alles te maken heeft met geven, ze geven alles aan de ander opdat die gelukkig wordt, zodat ze er zelf ook gelukkig van worden.' Ik weet natuurlijk niet veel, ik ben nog jong. Maar mijn ervaring leert me, dat verliefdheid je meer vertelt over jezelf dan degene waar je eigenlijk verliefd op bent. Ook bemerk ik dat ik zelf veel beter schrijf als ik verliefd ben. Tot wanneer het overslaat. Tot wanneer ik het gevoel heb dat ik rondloop als een kieken zonder kop. Ik ziek word van verlangen, niks meer hoor, een oorontsteking tot gevolg. Ik denk maar dat ik dan zelf even niks meer wil horen, dat het daarvan is dat het komt. Ook malen mijn gedachten te veel in het rond. Gelukkig kan ik nog wat schrijven, daar komt geen muziek aan te pas. Ik leg straks wel een goeie plaat op, ook al hoor ik ze minder hard. Ik dans nog wel eens in het rond. Nu goed, nu u weet hoe het komt dat ik oorpijn heb, stel ik voor dat u eens luistert. Hopelijk kan u ook eens ontsnappen en eens genieten van wat stilte om u heen.