Wolkbreuk

Het regent pijpenstelen. De druppels wassen de dolomietsteentjes geler dan geel. Maar het zomert in haar hart. Ze denkt aan hem. Hij die er niet is. Hij die eilandhoppen is in Griekenland. Ze mist hem, net zoals ze de zon mist vandaag. Het dondert. Het bliksemt. Ze heeft zelfs geen internetverbinding meer. Daar raakt ze door van slag. Nu kan ze niet schrijven met haar geliefde. Nu kan ze haar uitgever niet contacteren. Nu kan ze De Stem niet meer horen op de radio. Maar De Stem is ook met vakantie. Allen zijn ze op vakantie en toch missen ze elkaar. Hun gedachten dralen af en koortsig bewegen hun vingers op het toetsenbord van hun MacBooks. Toch ontving ze vandaag een boek van haar paard in de wei. Een schrijver die haar meeneemt naar weilanden met margrietjes en haar 's avonds veilig terug naar stal brengt. Allemaal paarden, flitst het door haar hoofd. Onstuimig, niet te temmen en hinnikend sturen ze woorden naar haar toe. Ze nemen haar mee op hun rug, galopperen door berg en dal, rusten uit bij een rivierstroom die 'La Culotte' heet. Galopperen is leuker dan draven, het tempo ligt hoger en de zitting is zachter, leest ze op internet zodra de verbinding er terug is. Gelukkig maar. Gelukkig kan ze nog surfen op de zee, ook al schijnt de zon niet. (Oh pardon, dat vertelde ik al.)
Ook lukt haar schrijven niet goed vandaag. Ze mist de loveshots die zij van hem krijgt. De afkickverschijnselen nemen ergere vormen aan. Ze wil hem zien, ze wil hem ontmoeten, ze wil hem omhelzen en beminnen. Ze wil haar bloed voelen pompen, door haar aderen en haar hele lichaam stromen, wanneer ze in zijn ogen kijkt.
De foto's vergelen van kleur. De tijd gaat snel als je ouder wordt. Ze houdt er niet van. Ze houdt ervan wanneer de tijd haar geen parten speelt en haar rood aangeslagen wangen en oren verkoelt worden door de kamermuur. De bladeren zien groener nu het regent en de geur van verse zomerregen doet haar duizelen. Misschien is ze wel loom omdat ze weinig heeft geslapen. Ze ging haar ouders afhalen aan de vlieghaven. Weg rust, weg tijd voor haarzelf, weg is hij. Hij. Vier uur slapen is net genoeg om niet ziek te worden. Ziek van verlangen. Ziek van hunkerende woorden. Verliefdheid kan een ziekte worden. Er bestaat geen medicijn voor. Maar in haar geval wordt dat geen ziekte, ze weet dat al het beste nog gaat komen. Ze voelt er zich zo zeker van, dat de gedachte aan alles wat ze nog wil realiseren, ze kan visualiseren en haar lichaam verwarmt. Liefde lijkt soms vreemd voor haar. Tot wanneer het haar overviel had ze nooit zo'n grote kennis in haar macht. Ze twijfelde veel vroeger, nu is ze daar niet meer zo zeker van. Ze weet dat ze van hem houdt en hij van haar. Ze weet wat ze wil en vraagt er naar. Alleen nog het weer, dat even niet meezit vandaag.

Hij loopt te dralen langs het zwembad. Licht een sigaar en leest de verzamelde werken van Elsschot. Zijn kinderen joelen in het zwembad. Het is er snikheet, bij de eenenveertig graden. Die ene graad is er net teveel aan, prevelt hij, terwijl hij zijn boekbladzijde omslaat. Hij drinkt nog een Ouzo en kan zich niet echt goed concentreren. Hij sluit zijn ogen en denkt aan haar woorden. Hij zal zijn eigen weg gaan. Genoeg gedaan voor een ander, de vrijheid lonkt, de vrijheid die nodig is om zijn woorden om te zetten in daden. Hij was zo graag samen. Samen met haar. Hij was zo graag samen met haar aan het dansen. Dansen tot de tijd, -waarvan zij niet hield- weg te swingen. Tot het ochtendschemer op haar ontblote rug scheen. Dit is niet zomaar een liefdesverhaal, het is echt en ze maken hun dromen waar.
De pijpenstelen worden kegeltjes en laten kringen na. Het stopt vast met regenen binnenkort, daar kijkt ze naar uit. Intussen voeden ze elkaar met woorden zoeter dan zoet en glimlacht ze, wanneer de bittere tranen uit de hemel vallen op de stoepstenen, die ze doen glimmen, net als nieuw. De pleinen zijn verlaten, de platanen staan eenzaam in de kou. Ergens breekt een zonnestraal door de hemel, net zoals ze wou.