Cloaca

Sommige veranderingen in je leven hebben verstrekkende gevolgen. Ik wou niet stoppen met roken, maar deed het toch, na achtenveertig uur zonder een sigaret, kan je eigenlijk voorgoed stoppen. Terwijl ik Hem hoor zuigen aan zijn sigaar en een vriend van me, zwaar zie inhaleren van zijn sigaretten, heb ik wel zo de drang ieder kwartier om er een op te steken. Maar aangezien ik mezelf wou testen en dat nog aardig lukt ook, moet ik nu wel volhouden. Ik ben een meester in zelfkwelling. Ergens werd ik opgevoed met de gedachte, dat me dat vormt, dat dat een beter mens van ons maakt. Bullshit, zelfkwelling, waarom doen we ons dat aan?
Ik wil niet iemand anders kwellen en al helemaal mezelf niet. Maar een mens doet rare dingen als ie verliefd is. Ik las ooit eens op internet dat als je verliefd bent, we een stof aanmaken op een bepaalde plaats in onze hersenen, daar waar heroïneverslaafden elke dag een shot nodig hebben. Verliefden geven voortdurend loveshots aan elkaar. Het is eigenlijk dodelijk. Verliefd zijn is enkel leuk als je bij elkaar bent, maar niet als je de andere moet verlaten. En dan heb ik het niet over het verlaten in de zin van gaan werken om geld te vedienen, nee, ik maakte het mezelf dan nog eens wat moeilijker door te vallen voor een getrouwde vent. Ik denk dat ik mezelf wat ga doen. Dit wou ik niet, ik wil het nog steeds niet. Ongewild zit ik in een positie van minnares, ik kan Hem niet bellen wanneer ik dat wil. En ik bel nog zo graag. Bakken met shit staan te wachten, om over me heen te worden gekieperd (zoals in Slum Dog Millionnaire, hopende op het winnende ticket). Eigenlijk moet ik me omdraaien en hard weglopen. Maar zo laf ben ik niet. Nog liever zelfkwelling, maar lang hou ik dit niet vol. Ik maakte al iets te veel mee in mijn leven om niet voor mezelf te zorgen. Al genoeg tranen gelaten voor de foute mannen. Nu is het de juiste man, maar de foute situatie. Ach, is het niet altijd wat? Ik vraag het me af.

Verandering. Ik huil terug tranen met tuiten. Even stop ik met janken, wanneer ik besef dat twee maand geleden ik geen traan kon laten, de afgelopen week heb ik al elke dag gehuild. Dit kan toch niet? Wat scheelt er met me? Gaat het over? Damn, ik voel me slecht. Even lijkt het alsof ik niet meer lang-termijn kan denken en als ik eraan denk, krimpt mijn hart. Wat verschrikkelijk dom voel ik me. Kwaad ben ik op mezelf, dat ik dit toeliet. Maar het is me overvallen. Ik denk vaak aan hem die me achterliet. Verliefd was ik niet, het was gegroeid met de jaren. Een komplete andere situatie dan degene waar ik me nu in bevind. Soms kan ik niks meer plaatsen van mezelf, blijkbaar enkel dat van anderen. En ik was nochthans tot mezelf gekomen. Nu, zie ik even alles grijs. Ik zit terug in een dagelijkse sleur van werken voor het geld. Vanmiddag zei mijn moeder me dat ik nog niks heb gedaan in mijn leven. Ik ben ook kwaad op De Stem. Wat een cultuurkàkker is me dat zeg. Hij weet het allemaal zoveel beter. Hij stelde me voor professioneel wat samen te doen. Maar hij maakte me gisteren uit dat ik helemaal niet weet hoe ik moet 'pitchen' in de media (en hij vroeg me dan nog wel een idee uit te werken). Hij heeft gelijk, ik ben blond en dom. Ik zei hem dat ook en dat ik niet sta te springen voor een job in de media, dat daar al genoeg missverkiezingen voor zijn. Dat laatste snapte hij niet, ik dacht nog, jij bent echt blond, maar nee, hij heeft geen haar meer. Ook verweet hij me dat ik geen doorzettingsvermogen had. Ammehoela, alsof ie me kent. Ik ken niemand anders met zoveel doorzettingsvermogen als ik. Ik schreef al vier romans en elf kinderboeken, gaf ze in eigen beheer uit, geef elke dag fulltime les, al acht jaar lang met hele ambetante kindermensen. Ik weet heel goed wat ik wil en wat ik niet wil, ik weet waarvoor ik sta en als ie nog eens van me verwacht dat ik nog eens wat ga schrijven, zodat hij mijn idee door iemand anders kan laten vertellen op de radio, dan heeft ie het goed mis. Ik zal hem eens een poepje laten ruiken, ik schijt de hele boel onder. Iedere dag tijdens mijn kunstopleiding werden we ook afgebroken, met de grond gelijk gemaakt. Heeft het ons sterker gemaakt? Wat denk je... Wim Delvoye maakte zelf een kakmachien (Cloaca, klinkt schoner, niet?)
Ach, het leven, ik kan er een boek over schrijven, ik zal er best nog maar eens aan beginnen en wat al die luldebehangers betreft zoals De Stem en de foute mannen? Ze sterven een trage, harde en pijnlijke dood. Ik stop maar met te kankeren over dingen die geen zoden aan de dijk brengen. Ik word wel degelijk sterker. En beter. Voila.