Geen lust, zin of goesting: het kan ook.

Geen lust. Geen zin. Geen, niks, nada, nothing, niets. Kent u dat gevoel? Dat u niks kan doen. U kan alleen maar zitten en staren. Zelfs slapen lukt niet. U bent volledig in de waanzin. De waanzin van geen lust. Want als u niet bij uw geliefde bent, lijkt het alsof niks echt zin heeft. Een vriend van u, verklaart u gek. U stopte zelfs al met roken. Geen honger, geen drank, geen zon, er is eigenlijk even niks.
Stilte voor de storm?
Stilte om tot uzelf te komen?
Allen van ons lijden daar soms aan. Het leven kan een lijdensweg zijn.
Zij, heeft eigenlijk niks om over te lijden. Ze hoeft alleen haar eigen weg te leiden, haar eigen ding te doen en zelfs dat lukt haar soms niet. Een dag zonder lust, zonder zin, zonder goesting. Ze hoopt maar dat dit niet het begin is van het einde of misschien wel het einde van een begin. Ze weet het niet. Ik ook niet. Ze weet niet veel vandaag. Nihilisme. Als er niks is, is er alles om wat van te maken. Is dat echt wel zo? En wat met het lot? Wat is het lot? Is dat iets wat we gewoon volgen, omdat het zo moet? Ze moet niks. U ook niet. U hoeft gewoon gelukkig te zijn. Maar we voelen ons niet gelukkig, we willen allen wat. We willen liefde, genegenheid, affectie, appreciatie, maar ook alles om terug te geven. Zij zou alles geven voor Hem. Hij die haar even alleen achter liet. Ze is al haar hele leven alleen, hij niet. Ze was alleen in hetgeen ze maakte, schreef, beleefde, tekende, rook, proefde en zag. Ze zag al veel. Nu zit ze er middenin. Veel van emoties, geen stem, geen woorden om dit alles uit te spreken, dus schrijf ik ze voor haar neer.
Dit is geen goeie dag, geen goed verhaal, geen plot, geen karakter, geen lief, geen buurman of -vrouw, geen vriend of vriendin. Just me, myself and my apple. 't Is ook altijd wat. Teveel aan informatie. Teveel stroom, teveel liefde?
Opgewonden en opgedraaid leven we, tot wanneer iemand het lontje aansteekt alvorens de brand uitbreekt. Zij is de zee, hij is het strand. Alleen samen kunnen ze nog wat. Hij moet springen en zwemmen, hij is bang. Zij ook. Soms wou ze, dat alles al was geweest. Alles al was gezegd, alles al was geschreven. Waar zouden ze dan zijn? Wat zouden ze voelen? Wat zouden ze dan zeggen tegen elkaar? Zouden ze er wel nog zijn?
Eindeloze, doelloze vragen stellen we ons, voortdurend. Niet altijd, enkel nu, wanneer de wind harder waait, wanneer ze de laatste vlinder zag deze ochtend op de vensterbank van het badkamerraam. Wanneer een sluikregen uit de hemel valt. Wanneer ze huilt, terwijl ze niet bij hem kan zijn. Wanneer ze lacht als ze aan hen beiden denkt. Alle emoties, zijn er nog steeds. Is dit wel gezond? Ze ging ervoor, ze gaat er altijd voor. Ze gaat voor hem. Ook al dacht ze al rechtsomkeer te maken en hard weg te lopen. Maar ze loopt niet meer weg. Ze liep al hard. Ze won vroeger nog een medaille bij het hardlopen in de lagere school. Nadien begon ze te roken en liep ze niet meer. Ze wandelde en nam waar. Toen ze viel, krabbelde ze rechtop en stapte ze gewoon weer verder. Ook nu ligt ze neer. Ze staart met ogen open naar de hemel. Ze wacht tot wanneer hij naast haar komt liggen. Ze wacht tot wanneer ze samen de regendruppels op hun wangen voelen, tot wanneer ze hun ogen sluiten en hun tranen worden weg gewassen. Geen Lust, geen zin, geen goesting. Zij mist hem. Ze houdt van hem.
Het komt allemaal goed, dat moet.