Ziezo: zondagse zinnen.

Zondag, zeven dagen geleden stopte ik met roken. Vandaag is er ook Zuiderzinnen, een literair trefpunt van debutanten en schrijvers in Antwerpen, stad waar de letter A anders klinkt dan Anders. Het was een bewogen week. Een week waarin alles mogelijk bleek.
Ik stopte met roken, zij gaf haar ontslag. Ze werkte al langer tegen haar zin op een saaie stadsdienst, maar verdiende wel goed haar geld. Toen ze verliefd was geworden op een freelance grafisch vormgever, bedacht ze dat haar leven er anders kon uitzien. Dus vertelde ze afgelopen week op een niet zo luie maandagochtend tegen haar baas, dat ze afzag om verder promotie te maken binnen de dienst ruimtelijke ordening, die haar toch niet zo geordend leek als ze had gedacht.
Hij vertelde afgelopen week aan zijn vrouw hoe ongelukkig hij was. Hij zou het huis waar hij de afgelopen twintig jaar had gewoond verlaten. Een keuze had hij al lang geleden gemaakt, maar een uitgesproken keuze is zeer verstrekkend wanneer ze wordt uitgesproken, wanneer je ze niet langer in je gedachten laat verder malen. De onrust die hij had gevoeld was tot een hoogtepunt gekomen. De stroom energie in zijn lijf leek een explosie van emotionele uitlating, wanneer hij jaren van opgekropt verdriet en woede in en om zichzelf, dat hij nooit eerder de overredingskracht had gevonden om het uit te spreken. Zijn leven zou fantastisch worden, want hij koos voor zichzelf. De enige juiste weg, was de weg die zijn beslissingen voor hem plaveiden.
Uit-spreken. Expressie. Een week van uit-spraak. De bospoepende patertjes uitten zich over hun excessen. Zij uitte zich tegen haar vrienden, vriendinnen en collegae over hem. Hij, die alles veranderde. Zij die de verandering in alles voelde. Verandering, om hun heen, in zichzelf, de levensstroom kreeg vorm en we spraken deze week allen onze besognes uit.

Deze week was ook de week waarin de passie voor elkaar met de dag toenam. Hun verlangen was zo groot dat het leek alsof ze letterlijk opstegen als ze bij elkaar waren. Wat was het heftig. Hun goesting viel samen toen de zon door de hemel brak, toen even geen auto's reden, toen het leek alsof heel even de tijd stil stond. Ze vouwden hun handen in elkaar en verdronken in elkaars ogen. Op het ritme van hun ademhaling schreef ik een boek, een boek waarvan het onderwerp, de titel veranderde. Het ging niet langer over ontrouw, maar over zielsverwantschap, ware liefde. Ik was altijd degene die dacht dat er meerdere potjes op dekseltjes pasten of omgekeerd. Ik moet mijn mening hieromtrent herzien. Die ene, die bestaat. Ik schrijf er over. Ik wachtte mijn hele leven lang en geef zelfs toe, dat ik er misschien niet meer echt in geloofde. Tot nu. Tot wanneer de personnages in mijn boek, niet langer vreemden zijn voor elkaar, maar elkaar al levens kennen. Zij vallen samen, wanneer ze samen zijn. Ook al leefden ze al ettelijke levens, wanneer ze in elkaars ogen kijken, weten ze het. Ze weten dat ze soulmates zijn. Ze weten dat ze elkaar hun hele leven lang zullen liefhebben. Ze weten dat ze ondanks alles, bij elkaar willen zijn. Door hun weten, vind ik het maar mijn plicht mensen te vertellen dat ze de hoop in liefde niet mogen opgeven. De boeken die geschreven worden over sensationele liefdesaffaires mogen dan misschien wel verkopen als zoete broodjes en 'producers' aanspreken om die ideëen uit te persen voor de zoveelste ramptoerist, het zijn allen mensen die gefrustreerd zijn omdat ze hun zielspartner nog niet tegenkwamen. Ik versta het wel, ikzelf had me al volledig neergelegd bij de gedachte dat ik mijn leven schrijvend, alleen verder zou doorbrengen. Maar dat kan ik nu niet meer. Ik verbleef ook al vaak in relaties waarbij ik de schijnwerkelijkheid voor lief aannam, terwijl me dat dan weer intriest maakte. Nee, laten we eerlijk zijn, liefde, bestaat. Ik kwam ze tegen. Vanmiddag omhelsde die liefde me met duizende zuiderse zinnen die mijn hart sneller deden slaan. De eerste liefde, die van woorden, zinnen en verhalen bracht me wel naar hem toe, hij, die voor mij een magisch mirakel is en met de dag, voel ik mijn liefde voor hem alleen maar sterker worden. En niet alles hoeft voorwaardelijk te zijn, soms is alles er al en hoef je alleen maar je ogen open te trekken en te zien hoe mooi die is.