Manco.

Ze wil zich wassen in onschuld. Schuld is voor haar iets, waar ze allang last van heeft. Het lijkt haar een ziekte. Ze voelde zich schuldig, toen ze een dag niet tekende, na haar kunsthogeschoolopleiding. De afgelopen vijftien jaar, deed ze daar tien jaar over om dàt schuldgevoel wat weg te nemen. Vijf jaar geleden gaf ze haar eerste boek uit, ook al schreef ze al haar hele leven verhalen. Ze voelt zich schuldig wanneer ze denkt aan haar liefjes, die haar één voor één niet begrepen en haar achterlieten met haar schuldgevoel. Ook dàt schuldgevoel, lijkt maar niet weg te ebben. Ze voelt zich schuldig, wanneer ze denkt aan haar ouders, die haar in haar levensnoodzakelijkheden voorzien en al vaak dacht ze, dat ze hen nooit zal kunnen terug geven wat zij al allemaal van hen kreeg. Ze voelt zich schuldig, dat ze nog nooit haar vleugels uitspreidde en de weide wereld invloog. Daar zorgden haar ouders dan ook wel weer voor, dat ze de wereld alleen rond reisde, maar dat het geld op was, zodat ze toch weer terug hoefde naar huis. Ze voelt zich schuldig te denken, dat ze haar moeders' job overnam, die haar al goed geld opbracht, maar het knagende gevoel dat het toch dàt niet is wat haar drijft in het leven. Ze voelt zich schuldig, wanneer ze niet heeft geschreven op haar blogsite of verder heeft gewerkt aan haar roman waar ze de laatste drie jaar al mee bezig was. Ja, ze voelt zich zelfs schuldig, wanneer haar harde schijf het begeeft en ze al haar werk plotsklaps is verloren. Ze denkt dat het haar straf is. Het is haar straf, omdat ze verliefd werd op een getrouwde vent. Een vent, die nooit vrij zal zijn en haar misschien nooit zal kunnen geven, wat ze werkelijk nodig heeft. Ze voelt zich al schuldig aan die gedachte, dat ze teveel verwacht van het leven en van mensen en dat ze er zo weinig van terug krijgt. Ze voelt zich schuldig omdat ze geld leende van haar moeders' bedrijf voor het uitgeven van haar boeken, die wel allemaal zijn uitverkocht, maar waarmee ze niet de voorziene winst maakte om nieuwe boeken te laten drukken. Ze voelt zich schuldig, wanneer ze denkt aan alle keren dat ze seks had en dacht dat het beter kon. Ze voelt zich schuldig wanneer ze denkt dat ze haar exlief heeft laten zitten, omdat ze dacht dat ze wat beters verdiende. Ze voelt zich schuldig, voor al haar vrienden die ze niet meer hoort, waarvan ze denkt dat ze wat verkeerds heeft gedaan. Vriendschap, wat is dat?

Zijn mensen er voor elkaar wanneer je echt het licht niet meer door de bomen ziet? Wanneer je denkt dat de muren op je afkomen, gewoon omdat je beseft, dat je misschien wel de foute keuzes maakte in je leven om met die mensen om te gaan, waarvan je dacht dat het je vrienden waren? De mensen die zij kent, kennen ze haar werkelijk wel? Allemaal egotrippers. Terwijl haar lief haar zegt, dat ze een 'ego' heeft, dat dat belangrijk is. Een ego, wat is dat? Het heeft in haar oren zo'n negatieve bijklank. Ze leerde bescheiden te zijn, dat siert, zei haar moeder haar voortdurend, terwijl ze wel luidkeels aangeschoten door de wijn te pas en te onpas zong: 't Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik. Zo stoer, zo charmant en zo aardig, dat zie je in één ogenblik.'

Hoe groei je op, wanneer je ouders dagelijks twee flessen wijn dronken als je jong was? Zij drinkt niet. Ze kent alleen maar mensen die drinken. Ze haat dronken mensen. Daar heeft ze nu eens geen schuldgevoel over. Ook heeft ze geen schuldgevoel, wanneer ze denkt aan alle mensen die haar het daglicht niet gunnen of althans haar dat gevoel geven. Ook voelt ze zich niet schuldig wanneer ze bekende mensen tegen het lijf loopt op feestjes, die haar keer op keer vertellen dat 'talent' wel komt bovendrijven, net als olie op water. Hoe zit het trouwens met de olievlekken in de Gulf? Wanneer gaat alles eens beginnen? Wanneer lekt haar olieboor zodat de wereld merkt wat voor catastrofale gevolgen die vlekken hebben? Olievlekken. Wanneer zal alles zijn zoals het moet zijn?
Schuldgevoel knijpt haar strot samen wanneer ze in haar bed ligt te huilen, wanneer ze alleen naar de digitale cijfers kijkt die door haar tranen wazig worden. 'Begin een nieuw leven nu je computer dood is, stop met schrijven', zegt haar moeder aan de skypetelefoon, terwijl ze in Zuid-Frankrijk een ola-ijsje zuigt. Welk leven, spookt het door haar hoofd. Een leven, waarin alles mooier lijkt dan het is? Een leven waarin haar naasten wel in haar talenten geloven? Een leven waarin ze inderdaad wat beters heeft gevonden om de dagen door te brengen, dan boeken te schrijven die toch niemand leest? Of moet ze het juiste lief vinden volgens haar ouders, die haar een nieuwe thuis geeft en waar ze zich goed bij voelt. Je ergens goed bij voelen. Wanneer voelen we ons goed? Wanneer we genieten? Misschien moet ze daar wel eens een boek over schrijven, wat mensen een goed gevoel geeft. Niet meer schrijven, zegt moeder. Hou het luchtig, simpel en eenvoudig, zegt De Stem bij het uitwerken van een idee. De Stem, wat een loser, door hem liep alles plotsklaps anders en hij weet het zelfs niet eens.