Terrasjesgedachten.

Hier zit ze dan, op het terras van café 't Vosken in het centrum van Gent. Vandaag begon de herfst, maar een aangenaam weertje zorgt ervoor dat iedereen in korte mouwen de Gentse terrasjes vult. Herfst. Als ze daar aan denkt, gaat er een rilling over haar rug. Ze heeft gedaan met werken en de wijzers van de klok op het Belfort geven bijna half vijf aan. Ze sprak af met een van haar homovriendjes. Het is al een tijdje geleden dat ze die zag. Haar homovriend, laten we hem Danny noemen, is nooit op tijd. Danny spendeert maar liefst iedere dag gemiddeld een uur aan zijn uiterlijk alvorens hij de deur uitgaat, het is een echte jeanette, hij is erger dan een vrouw. Ook al heeft hij maar vier paar schoenen, Danny wikt en weegt alles tot in de puntjes af. Hij is allang vrijgezel, soupeerde de helft van zijn loon aan kledij en schoonheidsproducten, belegde de andere helft voor zijn ouders in het appartement waar hij woont, het is wel midden in de stad, dichtbij alle homobars en daar is Danny maar wat blij om. Maar hij voelt zich vaak alleen. Enkele jaren geleden had hij eens een vriendje gehad, maar het vinden van een geschikte wederhelft bij homo's ligt nog veel gevoeliger dan bij de doorsnee heteroman of -vrouw.

Ook zij is al altijd alleen. Wanneer ze gedaan heeft met werken, vlucht ze de stad in. Ze wil niet altijd naar huis, waar ze zich toch maar alleen zit te vervelen, boeken schrijft, omdat er niks beters valt te beleven, omdat niemand op haar wacht. Ook nu voelt ze zich eenzaam. Ze vraagt zich af hoe het is om een lief te hebben die op haar wacht of waar zij op kan wachten. Ze is niet onknap, is intelligent, lief en behulpzaam, alleen kwam ze 'de juiste' nog niet tegen. Altijd mankeerde er wat aan haar vriendjes, of ze logen over hun opleiding en stelden zich beter voor dan ze in werkelijkheid waren, of ze kwamen nooit klaar, dan mocht ze met hen naar een uroloog, waar ze zichzelf in vraag stelde wat ze verkeerd deed, ook al beweerde de dokter dat het niet aan haar lag, maar dat ze echt wel de foute vriendjes koos. Ofwel namen jonge mannen haar omdat ze er warmpjes in zat en mocht zij de hele tijd hun uitjes betalen. Ofwel waren het meestal mannen zonder veel inhoud, die haar na verloop van tijd verveelden omdat ze eigenlijk niks te vertellen hadden. Dat laatste baart haar zorgen. Vooral als schrijfster is het belangrijk dat ze een partner kent die haar begrijpt, die haar steunt in alles wat ze wil bereiken in haar carrière. Soms slaat de angst haar om het hart, wanneer ze denkt dat als ze iemand tegenkomt waarmee het klikt, dat ze haar leven en haar ambities langs de kant zal moeten zetten, omdat hij toevallig andere prioriteiten heeft, zoals kinderen. Kan ze dat wel aan? En ook al wordt ze halsoverkop verliefd, gaat dat gevoel ooit over? Blijven gevoelens van verliefdheid dat stofje produceren in onze hersenen, dat ons een gelukzalig veilig gevoel brengt, in een roes van geborgenheid en blijheid? Blijft haar geliefde haar drugs? Moet liefde drugs zijn? Kiezen niet velen voor zekerheid en plaatsen ze daarmee hun ware veilig gekoesterde ambities langs de kant? Ze sluiten ze op in dat kleinste donkere kamertje in hun hart. Met een deurtje waar de klink of het handvat niet duidelijk lijkt. het is een deurtje, vlak naast het rode deurtje van de liefde. Eigenlijk wil ze dat iemand de deur openbreekt, opdat er licht binnenkomt in dat kleinste kamertje. Ze wil een loft maken van haar hart, geen bunker, geen ommuurde vestiging, waar brand uitbreekt en er niemand is om het vuur te blussen of te doven. Het liefdesvuur dat in haar leeft, wil ze alle ruimte geven die er bestaat. Ruimte en tijd. Soms wil ze tijd en ruimte creëeren. Ze is ruimte, ze spaart tijd. Ze wacht al een eeuwigheid. Maar haar angsten moet ze nog steeds overwinnen. De angst om alleen te zijn en te blijven. De angst, om als ze effectief iemand tegenkomt, dat ze vertrouwen genoeg heeft dat haar hart haar stuurt in de juiste richting. Dat haar hart haar de weg wijst. Danny is aangekomen, de klok op het Belfort geeft vijf uur aan. Hij kijkt op de kaart en heeft honger, terwijl zij haar woorden loslaat op het witte blad voor haar.