Zomaar.

Je gaat nooit zomaar dood. Maar soms kan je dromen dat je bijna dood gaat. Bijna. Alsof je bijna bent, daar waar je moet zijn. Ik weet het, dit klinkt niet positief, mijn excuses. Ik ben een kei in mezelf excuseren, trouwens. Ik doe het voortdurend en mijn naasten vinden het vast ontzettend vervelend. Ik denk dat ik gebrek heb aan vertrouwen. Vertrouwen die ik ergens wel heb, maar ergens ook weer niet. Ja, dat klinkt vast heel dubbel, maar dat is het niet. Ik leg het je graag even uit. Ik, ben een eeuwige twijfelaar. Soms stel ik me de vraag of dat ooit over gaat. De twijfel. Twijfel of het wel goed komt, vertrouwen of het wel goed komt. Kijk, eigenlijk vertrouw ik erop dat alles op een dag zal zijn zoals het moet zijn, maar of dat dan goed is? Dat is nog maar de vraag. Stel dat mijn lief me verlaat, toch beslist om niet met me door te doen, om geen toekomst samen uit te bouwen, dan vertrouw ik erop dat dat zo moet zijn. Ook al is dat zijn beslissing op dat moment. Maar is dat goed? Nee. Goed is het niet, misschien dat ik ooit op mijn sterfbed lig en de hele boel aanschouw, kan het goed zijn geweest voor me. Maar maken we onszelf niks wijs? Ik denk dat vaak. Mensen denken positief, handelen positief, maar in de werkelijkheid, denken we soms te veel, handelen we te weinig. We kunnen niet altijd het hele plaatje aanschouwen, de toekomst kennen we niet. Ook maakte vroeger ons tot wie we nu zijn en ben ik van nature vrij melancholisch ingesteld, herbeleef ik vaak mooie momenten terug, wat dacht je, als je schrijft...
Maar goed, de eeuwige twijfelaar vond haar twijfelgeval. -Klinkt nog goed voor een titel, iets om over na te denken.- Vroeger had ik een keyword, wanneer het slecht met me ging, dat woord was loslaten. Ik had zelfs een leuze: 'laat alles los, en alles komt naar je toe. verwacht niks en het komt je kant op.' Ervaring had me dat geleerd. Nu ervaar ik dat ik niks wist vroeger. Althans zo voelt dat nu. Tijd doet rare dingen met een mens. Soms denk ik dat ik meer weet dan vroeger, dat we slimmer zijn naarmate we ouder worden, momenteel bevind ik me in een situatie waarvan ik moet vaststellen dat ik me heel dom en blond voel. Ik denk dat dat komt omdat ik me in een situatie bevind waar ik me nog nooit eerder in bevond. Gelukkig, spookt het door mijn hoofd. Herhaling is dus niet het geval. Herhaling zou pas erg zijn. De eeuwige sleur heb ik blijkbaar op de één of andere manier al doorbroken. Ook al ga ik elke dag werken, hetgeen ik doe voor ik ga werken en als ik 's avonds thuis kom is helemaal anders. Hoe dat komt, ergens weet ik dat niet. Tijd heeft me veranderd. Tijd heeft me dingen geleerd, situaties waar ik me ooit in bevond en ik me zorgen over maakte, zijn nu niet meer belangrijk. Iedere dag maken we nieuwe beslissingen, beleven we nieuwe dingen. Soms lijkt het alsof we nog kinderen zijn. Als je leert tekenen of schrijft, moet je naar de dingen kunnen kijken, alsof het voor de eerste keer is dat je ze aanschouwt. Hoe meer je hebt beleefd, hebt gezien met al je zintuigen, hoe beter je dingen maakt. Zo'n dingen leer ik mijn leerlingen elke dag. Ik troost me met de gedachte dat ik ze op zijn minst wat levenslessen meegeef, ook al is het vak dat ik geef ondergewaardeerd in een doorsnee middelbare school. Waarom gaan we überhaupt naar school, vraag ik me soms af. Hebben we echt niks beters te doen? Ik zou voortdurend dingen maken mocht ik niet hoeven te werken. Ik zou voortdurend genieten van alle dingen die ik maak. Kinderboeken, romans, films, radio, soms had ik liever één talent gehad. En frustrerend is ook soms dat ik een lange tijd dacht dat je beter één talent ten volle zou uiten in plaats van alle balletjes in de lucht proberen te houden. Maar de afwisseling heb ik nodig, ik schreef het al, ik ben een eeuwige twijfelaar, die twijfel, die afwisseling, heb ik nodig. Anders denk ik en droom ik dat ik bijna zou doodgaan. Hoewel je nooit zomaar doodgaat. Er zijn ergere dingen dan doodgaan, je afvragen of je wel de juiste keuzes maakt in je leven bijvoorbeeld. Doodgaan is niet erg, het stopt, dan is het gedaan. Terwijl we elke dag juist moeten leven in het nu, keuzes maken waar we ons op dat moment goed bij voelen, ook al weten we niet of we enige tijd later de gevolgen ervan moeten dragen. We dragen gewoon intussentijd onzelf, dat is al moeilijk genoeg. Dat doodgaan kan nog even wachten, dat hoeft even niet. Laten we eerst dealen met de ergere dingen, het hoeft nog niet te stoppen, ook al willen we dat wel, de situatie moet stoppen, alles is tijdelijk, ook dat gaat voorbij, gelukkig maar. Hetgeen vanbinnen in onszelf doodgaat terwijl we ons levenspad aflopen, is veel erger dan het doodgaan zelf. Denk ik. Nu, ben ik daar niet meer zo zeker van. Leven. Hartslag. Doorgaan. Altijd maar doorgaan, er valt toch niks anders te beleven, even dan toch.