21 oktober 2010

Momenteel kent onze kamer geen Belgische nationaliteit meer toe. Dat las zij vanochtend in de krant online. Ook las zij over iemand die schuldig werd verklaard van een moord, waarvan geen bewijzen zijn. In een ander artikel las zij dat het sneeuwde in de Ardennen. Zij mijmert over het land waar zij woont. Ook bleek dat de Dow Jones gevoelig zou zijn voor het online getwitter, dat de beurs afhangt van hoe vaak mensen zouden twitteren is maar al te gek. Ook heeft meer dan de helft van de Europese gezinnen geen internetverbinding thuis, dat werd vastgesteld na een onderzoek in zevenentwintig lidstaten. Dus daar waar mensen niet twitteren, wordt de economische crisis niet in de hand gewerkt?
De wereld voelt soms vreemd aan. De wereld is hard en meedogenloos, voor zij die mooiere dromen koesteren. Ook beleeft zij tijd snel, een dag vliegt zo voorbij. Het jaar is straks zo om. Zij denkt aan waar ze kerstmis vieren zal, want veel aan haar familie heeft ze niet. Haar familie werkt altijd hard tijdens de wintermaanden. Zij werken steeds, wanneer een ander niet hoeft te werken, dus werkte ze maar mee. De ziekte van een dienstverlenend bedrijf in gastvrijheid.
Soms wou zij naar het buitenland gaan, een ander leven uitbouwen. Zij zou in een hotel gaan werken in Dubai. Maar ook daar stapte ze van af, toen ze een reportage zag over hoeveel Pakistanen in erbarmelijke omstandigheden leven om een illusionaire stad uit te bouwen in de woestijn. De decadente droomuitspattingen van oliemogendheden. Toch gelooft zij in de toekomst. Zij studeerde Chinees, Arabisch en Spaans in avondschool, ze dacht altijd, dat is wel voor iets goed.
Maar het heeft haar nog niet verder gebracht. De reizen die zij ondernam opende haar ogen, zodat ze beter schrijven kan. Maar ook schrijven is slechts schijn. De schijnwerkelijkheid, waarin alles mogelijk is. Toch leeft zij in de harde realiteit, waar Belgen geen Belgen meer zijn. Er mogen zelfs geen anderen Belgen meer worden. Het land waar alles mogelijk was, blijkt een zure appel te zijn, waarbij regeringen de hele boomgaard leegroven en knabbelend traag hun appeltjes opeten tegen de dorst. De bladeren vielen al van de bomen. De sneeuw huist al in het land. Geen geld voor creativiteit, dus moddert de crisis maar aan. Zij trekt zich langzaam uit de poel van geldzorgen, werkt maar door, er valt toch niks anders te beleven. Ze moet oppassen wat ze schrijft, zegt en doet. Voor je het weet vlieg je in het cachot, oh nee, ook daar zijn geen plaatsen meer vrij. De onverschilligheid slaat toe.

Twitterend met mobieltjes in de hand lopen politici hun bedenkingen te delen met de wereld. Maar meer dan de helft van de bevolking interesseert het niet. Ook zij die veel vrienden hebben op sociale netwerksites, het toppunt van eenzaamheid, huizen in verveling. Er zijn mensen die bruggen opblazen, hun hele hebben en houden omgooien om een nieuw leven te beginnen. Een nieuw leven waarvan ze niet weten of het hen geluk mag brengen. Teveel keuzes. Teveel mogelijkheden. Welke kiest zij, hij, jij en wij?