Zeelucht

Ik kijk naar de grijze zee. Ik denk aan alle keren ik al naar de zee ben gevlucht toen ik dat nodig achtte. Ik vlucht vaak. Ik vlucht in schrijven, ik vlucht in de zon, ik vlucht in woorden, ik vlucht in water, ik vlucht in de liefde, ik vlucht in de zee, ik vlucht. Ik vlucht wanneer het me allemaal te veel wordt. Kent u dat? Vast wel, alleen heb ik het heel vaak. Mensen die vluchten, vluchten omdat de realiteit hard deint. De realiteit waarin dromen moeilijk te verwezenlijken zijn. De realiteit, waarin je elke dag gaat werken om te kunnen leven. Ik wou nooit werken om te kunnen leven, ik wou ook nooit leven om te kunnen werken. Ik ben een levenskunstenaar. Jammer genoeg, leven we met zo velen hier op deze planeet dat we allen gaan werken om de wereld draaiende te houden. Maar de wereld draait al een eeuwigheid. De wereld draait terwijl het voor ons lijkt dat de zon opkomt en de maan, terwijl de nacht valt. We willen ook allemaal zoveel. We willen alles. Alles is voor mij niet hoeven omzien naar geld. Leven alsof iedere dag je laatste dag is. Eigenlijk wil ik gewoon gelukkig zijn. Je maakt zelf je geluk. Geluk is voor mij genieten. Genieten van de zon, die elke dag gratis opkomt. Starend naar de zee, besef ik dat ik geniet. Maar ik geniet altijd alleen. Terwijl het me lijkt, dat alles eigenlijk draait om hetgeen waarvan je geniet te kunnen delen. Het delend genieten van het leven dat zich aan ons dient, liefde.
Ik ken veel liefde. Ik geef ontzettend veel liefde. Alleen komt het me voor, dat telkens ik naar de zee vlucht, ik me de vraag stel waarom er nooit iemand is die op dat moment de liefde met me deelt. Misschien verwacht ik teveel van het leven, dat zal het zijn.
Terwijl ik naar de zee staar, zie ik een kitesurfer op het water. Kijk, dat is een mens die geniet, spookt het dan door mijn hoofd. Er loopt niemand aan het strand nu van Duinbergen, het is dinsdagavond iets voor zes uur in de avond en met z’n allen zitten jullie in de file, of gezellig thuis met de kinderen op de bank, zitten jullie te eten, maakt je zoon of je dochter huiswerk. Rust u even uit om te bekomen van de drukke werkdag die net achter u ligt. Ik weet het niet, ik zeg maar wat. Ik werk ook hoor, het is niet dat ik een luie hond ben, ik gaf acht uur les vandaag. Ik leer kinderen de schoonheid in de dingen te zien, ik leer ze kijken, ik leer ze tekenen.
En ik schaam me om wat ik nu ga zeggen, maar het geeft me geen voldoening. Het maakt me niet gelukkiger. Ook al krijg ik maandelijks een loonbrief van onze Belgische Staat, ik maak me zorgen om België. Als u de krant leest, hebt u het vast ook al gemerkt. Ons land wordt niet bestuurd zoals het hoort, mensen schofferen elkaar voortdurend, niks dan ellende als u de krant openslaat. Ik kijk al heel lang niet meer naar het nieuws. Ik merkte dat als ik keek, ik nog intriester werd door de laatste nieuwtjes. U wordt er ook niet slimmer door. Leest u beter een goed boek. Neem een bad, ga naar het strand en kijk naar de zee, misschien ontspant u dat en vult uw hart zich met niks dan liefde. De dingen die we zien, zijn allemaal gratis. Gelukkig maar, want ik heb geen geld. Gisteren ging ik uit eten met een rijke vriend. Hij rijdt met een sportkar van honderdduizend euro en haalde me op. Hij bouwde het familiebedrijf om tot een waar immobiliënimperium. Hij is mijn leeftijd en hoeft eigenlijk niet meer te werken. Hij heeft alles wat hij nodig heeft, dankzij rijke ouders. Ik heb geen rijke ouders. Hij heeft alleen geen lief. Telkens we afspreken zegt hij voortdurend dat hij alles materieel heeft, maar geen liefde kent. Hij eindigt dan vaak zijn relaas met de woorden: ‘Geld maakt niet gelukkig.’ Alleen zij die het hebben zeggen dat, denk ik dan. Mocht ik geld hebben, ik zou wel weten wat ermee gedaan. Ik koop mezelf een huis ergens waar de zon vaker schijnt dan hier, met zicht op een blauwe zee, geen grijze. Ik zou mijn boeken kunnen uitgeven en mensen gelukkig maken omdat ze dan goeie boeken kunnen lezen. Want geef toe, wat vandaag soms in de boekhandels ligt, daar wil je geen geld aan uitgeven. Iedere BV schrijft een boek. Ze schrijven natuurlijk die boeken zelf niet, want dat kunnen ze niet. Een ghostwriter zoals ik schrijft die dan. Maar de erkenning blijft uit. Voor een prikje geven we onze know-how weg, iedere dag opnieuw. Gelukkig is er de zee nog, die is gratis. Ik kijk naar de zilveren lijn die het bruine zand raakt. Ik proef de zilten zeelucht. Het regent, nog maar een keer.