Herkenning

Ze houdt van die plaatsjes in Vlaanderen, die haar doen denken aan andere plekken in de wereld. Herkenbaarheid, dat is wat mensen willen. Ze willen vaak herhaling, ook al geeft niemand dat graag toe. Momenteel is de avond gevallen en is het al donker om acht uur op een doordeweekse avond in oktober. De temperatuur buiten spreekt niet meer van duizend en één nachten, maar van de winter die in aantocht is. De koude en de sneeuw, daar houdt zij niet van. Zij houdt van de zon op haar huid. Zij houdt van azuurblauwe, turkooizen zeeën, zoals haar ogen kleuren. Zij houdt van oriëntaalse arabesken en verre landen, witte stranden en wuivende palmbomen, woestijnprinsen en kamelen die tot haar verbeelding spreken. Nu zit zij in het Plaasjkaffee aan linkeroever. En als zij de inktblauwe nacht inkijkt door het raam, ziet zij de lichtjes van de Schelde, die haar doen denken aan New York. Daar reisde ze ooit eens een liefje achterna, die er werkte. The Big Apple, waar menigeen naar heen vertrekt, om hun dromen te realiseren.
Toen zij er ging was het putje winter. New York lag onder een sneeuwtapijt en toen zij wandelingen maakte naar het Metropolitan Museum, sneed de wind in haar wangen, traanden haar ogen van de kou. Ze krijgt een rilling over haar rug wanneer ze terugdenkt aan haar trip naar New York. Ze ging er een week heen voor haar verjaardag. Iedere ochtend bezocht ze een museum, iedere namiddag verdwaalde ze in de stad. Toen de kou haar teveel werd, ging ze een Starbucks binnen en verwarmde ze zich aan een Latte Machiato. De streetvendors verkochten bij min elf graden Celcius hotdogs en pitaschotels. De hond die eruit zag alsof hij tegen een deur was aangelopen, blies zelfs rook uit. Met verkleumde vingers ging zij theaters binnen, zag zij Mamma Mia en zong ze zichzelf schor, mee met de liedjes om haar verjaardag te vieren. Ook ging ze naar Bergdorf & Goodman en kocht ze zich een rode rekening. Ze genoot al van zovele dingen in haar leven en nu ze alleen in Antwerpen zat te wachten op haar lief, overliep ze reeds gemaakte herinneringen.
Herinneringen die ze met andere mensen beleefde, mensen die aan de andere kant van de wereld in hun eigen dagdagelijkse hebbelijkheden zaten.
Wie zei ook alweer, ‘life happens while you’re making plans’? Zij maakt nieuwe plannen voor zichzelf. Ze denkt na over haar toekomst, in wat soort huis ze wil wonen. Welk werk ze nog wil doen. Hetgeen ze nu doet, biedt haar zekerheid, maar voedt haar wilde geest niet altijd evenzeer. Ook denkt ze na over de afgelopen maanden, hoe ze haar leven veranderde, al dan niet bewust. Mocht iemand haar hebben gezegd, dat ze op een avond in oktober aan de Schelde zou zitten schrijven, terwijl ze zou wachten op haar lief, had ze die persoon voor gek verklaard. Ze vraagt zich af wanneer ze met haar lief kan samen zijn. Nog nooit zag zij iemand zo graag, dat het haar soms pijn doet. De gestolen momenten samen, de momenten dat zij in haar auto naar hem toesnelt, ook al kunnen zij elkaar maar een half uurtje zien. Ze voelt zich net een puber die destijds maar mocht uitgaan tot middernacht en waarbij haar ouders haar een maand verboden weg te gaan als ze ook maar iets later thuis was gekomen. Opvoeding, daar draait het ook vaak om. Hij heeft het over de opvoeding van zijn kinderen, terwijl ze aan haar eigen jeugd terugdenkt. Ze wisselen uit hoe moeilijk het zal zijn, wanneer ze besluiten hun leven samen verder te delen, dat hij niet hun kinderen hun leven volledig overhoop wil gooien. Ze denkt aan zijn kinderen, ook al zag ze die nog nooit. Ze denkt aan hoe het allemaal begon, met een chatgesprek over boeken die ze hadden gelezen. In hun gedachten hadden hun virtuele plaatsen die ze samen bezochten, niks dan vakantieherinneringen in zich. Ze zaten in een andere wereld, samen. Wanneer ze de lichtjes van fabrieksgebouwen ziet weerspiegelen in het inktblauwe water, stemt het haar gelukkig dat ze daar zit. Daar, waar hij komt binnengewaaid en haar gedachten leest. Waar zij elkaar her-kennen op een plek in Vlaanderen, dat overal kon zijn geweest.