Papier.

Ik hou niet van opruimen. Toch is het een noodzakelijk kwaad. Vanmiddag kwam ik thuis van mijn werk en kwam ik erachter dat ik alweer de vuilniszakken had vergeten buiten zetten voor de vuilnisophaal. Vandaag waren het ‘blauwe’ zakken. In de schuur staan twee ‘bruine’ zakken die ik vorige week woensdag vergat buiten te zetten. Die stinken vast. Toen ik de deur opende lagen reclameblaadjes, samen met brieven en de edities van Knack, Weekend Knack en Focus van deze week op de oude tegelvloer. Ik raapte alles op, ging naar de living en legde de hele papierhandel op de eettafel. Ik zou vanmiddag opruimen, ook al hou ik er niet van, het moet. Ook betrap ik mezelf erop dat de tijd vliegt. Een vrije namiddag is zo om. Als ik wil schrijven of tekenen, moet mijn hoofd vrij zijn. Ik liet het bad lopen om mijn gedachten vrij te maken. Daarna ging ik de papierresem door. Waarom er zoveel wordt gedrukt, het blijft me een raadsel. Ik denk aan alle bomen die worden omgehakt voor papier. Ook op mijn bureau liggen al maanden brieven, rekeninguittreksels, visitekaartjes en tekeningetjes te verstoffen onder nog meer enveloppen die ik gewoon op de stapel gooi. Ik versta soms niet waarom ik niet gelijk dingen afhandel. Vroeger deed ik dat wel. Ik ruimde eerst op, alvorens ik kon beginnen schrijven. Ik ben erachter dat ik iemand ben, die daar niet zoveel belang aan hecht. Ik vind het belangrijker gelijk te doen wat goed voelt. Op dit moment is dit schrijven. Schrijven voor mijn blog, aan mijn roman waar ik helemaal opnieuw aan begon, aangezien mijn harde schijf was gecrashed tien dagen geleden.
Maar ik blijf er rustig onder. Frustrerend zijn de boetes die ik maandelijks moet betalen. What a waste. Een verkwisting aan papier. Bij boetes is dat verspilling van geld waar ik zwaar voor heb gewerkt. Verloren papier waar alles om draait. Het papieren geld dat ik nodig heb om boeken te laten drukken. Papier dat ik nodig heb om tekeningen te kunnen maken, om woorden te kunnen noteren. Alles draait vandaag om papier. Tien dagen geleden verloor ik papier. Nu ik opruim, vind ik mappen terug met afwijzingsbrieven van uitgeverijen, alweer papier. Ik bewaar ze. Weet u waarom? Omdat dingen veranderen. Woorden, mensen veranderen. Een afwijzingsbrief van vandaag kan mijn geluk zijn binnen zes maanden. Dus ruim ik op en schrijf ik verder. Ik neem een nieuw vel papier, waarop nieuwe woorden hun weg in het universum kunnen vinden. Wie weet waar ik binnen zes maanden sta. Wie weet hoe ikzelf ben veranderd binnen zes maanden. Wie weet hoe mijn bewogen liefdesleven zich dan aan me aandient. Want als ik schrijf, schrijf ik over de liefde. Over de liefde die ik geef aan mensen, opdat die op een dag zijn weg naar me terugvindt.
Afgelopen weekend werd ik geflitst, twee weken geleden ook. Gisteren had ik een autoboete omdat mijn parkeerticket over tijd was. De Vlaamse incassobureaus voor verkeersveiligheid en-boetes draaien op mijn uitjes. Telkens ik de deur uitga, heb ik steevast een boete. Ik wil ook altijd snel ergens heen, meestal ben ik op tijd, daar waar ik moet zijn. Ik wil er op tijd zijn, parkeer mijn auto ergens en vergeet soms een parkeerticket te nemen. Dan krijg je dus ook een boete. Zucht. Boetes. Brieven. Papier. Een mens gaat beter de deur niet meer uit, dan ben ik geen verloren geld kwijt. Dan maak ik zelf papier. Misschien komt daar nog eens wat van, wie weet.